Decyzja recenzja

Czasem wybór istnieje tylko z nazwy. Stajemy na rozdrożu dróg, zastanawiając się, która z nich powinniśmy podążyć. Jednak to nie będzie łatwe, a może najtrudniejsze z całego procesu. Natomiast czasu nie cofniesz, postawiłaś na jedną z alternatyw, więc zbieraj żniwo, tego, co zasadziłaś.

Autor kolejny raz serwuje nam historię, która przeraża w swoim odbiorze. Na tapecie mamy morderstwo noworodka, ale również życie z człowiekiem, który alkohol stawia na pryncypał. Dodatkowo toksyczna społeczność, która otacza tę rodzinę, sprawia kolejne nieprzyjemne odczucie. Przecież obrazy takie jesteśmy w stanie odnaleźć w naszym społeczeństwie.

Fabuła w tej powieści toczy się dwutorowo, wiec już na początku znamy sprawcę tego haniebnego czynu, przyglądając się, jak służebnicy prawa rozwiązują tę zagadkę. Kibicujemy im w dojściu do prawdy, a z drugiej karcimy za ich opieszałość. Jednak w książce widzimy prawdziwość ich pracy, otaczające ich sprawy prywatne i wszystkie kłody, jakie spadają im pod nogi, kiedy już myślimy, że są blisko rozwiązania tej sprawy.

Najgorszym jednak w tym wszystkim jest to, że główna bohaterka żyje w patologii i nie bójmy się użyć tego słowa w odniesieniu do jej życia. Mąż alkoholik, życie na niepewnym gruncie jego humoru i sposób jej traktowania. Do tego dochodzą glosy jej rodziców, którzy zamiast zauważyć, co się dzieje, wola na sile utrzymywać to małżeństwo, bo co powiedzą sąsiedzi. A sąsiedztwo, jak to w naszym kraju się przyjęło, wiem i słyszę, ale nie będę się mieszać, wiec przymknę oko na przemoc domową, która urosła do tak ogromnych rozmiarów.

Najstraszniejsze jest to, że cała tę fabułę moglibyśmy usłyszeć w wiadomościach porannych, przedstawianą przez dziennikarza, jak informacja z ostatniej chwili, a my, nie oszukujmy się, ocenialibyśmy zachowanie matki, która powinna bronić swojego potomka, byśmy wieszali na niej najgorsze psy, obarczając ją całą winą. Tylko że motywy tych działań mogą być o wiele gorsze niż sam czyn.

Wielkie ukłony w stronę autora za tę historię, której realność jest dla nas jak policzek, który spada nie wiadomo skąd.