Dawki fantomowe recenzja

Jak to dobrze, że istnieje seria "Archipelagi" wydawnictwa WAB. To świetna literatura, nietuzinkowa, oryginalna, traktująca o współczesnych problemach. I co najważniejsze, każda książka wchodząca w skład serii trzyma wysoki poziom językowy. Tutaj nie ma tomów przypadkowych, kryteria włączenia kolejnych pozycji są z pewnością wyśrubowane, tak, by zadowoliły nawet najbardziej wybrednego czytelnika. Nie inaczej jest i z "Dawkami fantomowymi" Wojciecha Chamiera-Gliszczyńskiego, czyli najnowszym tomem serii.

Ludwik Strauss, psychiatra i dyrektor w Szpitalu dla Dzieci ze Schorzeniami Nerwicowymi, poznaje i poślubią Irenę, jedną z zatrudnionych tam stażystek. Odtąd kobieta będzie mu towarzyszyła nie tylko w życiu osobistym, ale także na płaszczyźnie życia zawodowego. Strauss znany jest ze swoich innowacyjnych metod pracy z pacjentami chorującymi psychicznie. A ludzi, którzy potrzebują fachowej psychiatrycznej opieki, wcale nie brakuje i wcale nie są to proste, książkowe przypadki. Pacjenci są jednak dla lekarza głównym stylumatorem i to dzięki nim Strauss wymyśla dawki fantomowe.

Paradoksalnie nie jest to jednak historia o profesorze psychiatrii, prekursorze tytułowych dawek fantomowych. Paradoksalnie to opowieść o jego żonie i partnerce, cierpliwej i oddanej na gruncie życia osobistego i zawodowego. Jej życie jednak wbrew pozorom nie jest bajką: wyrwana ze swojej zwyczajnej codzienności poprzez związek ze znanym lekarzem wcale nie rozkwita, nie odnosi spektakularnych sukcesów. Aż do czasu, gdy u niego rozwija się Alzheimer, a ona zaczyna czytać jego pamiętniki. I wtedy jedno zdanie zmienia w niej wszystko. Wychodzi z cienia.

To dobra proza o samospełnieniu i poświęceniu dla drugiego człowieka, o tym, jak niewiele trzeba, by przekreślić wszystko. Momentami surrealistyczna, momentami naturalistyczna. Groteskowa w swej powadze, dojmująca w przekazie. Książka o granicach ludzkiego oddania, o zaufaniu i o tym, że czasem poświęcamy siebie dla ludzi, którzy kompletnie na to nie zasługują.