Dama z wahadełkiem recenzja

     Kocham książki z wiktoriańskim klimatem, pełne magii, tajemnicy i dreszczyku. Moja miłość do tego typu powieści zrodziła się z dniem, kiedy w moje ręce trafiły „Wichrowe Wzgorza” Emily Bronte. Przepadłam. To uwielbienie trwa niezmiennie po dziś dzień. Ta epoka ma w sobie cos niezwykle magicznego, klify, mgły, wrzosowiska, poważne i pełne uroku damy, prawdziwych dżentelmenów i tajemnie, które wiatr niesie przez wrzosowiska.

     Młoda dama, panna Madeline Hyde, zjawia się po wielu latach nieobecności, w posiadłości na Wzgórzu Mgieł, po to aby ukoić swoje złamane serce. Powraca do swojej ukochanej ciotki Lady Hortense by zapomnieć o Londynie i skandalu, jaki wywołało jej rozstanie z wysoko postawionym Edmundem. Pomimo tragedii, jaka przydarzyła jej się w dzieciństwie, wciąż kocha Wzgórze Mgieł… Czy będzie w stanie kochać je nadal po tragedii, jaka przydarzy jej się tutaj, tym razem? Czy po seansie spirytystycznym, który urządzi Lady Hortense wraz ze swoją przyjaciółką Florą, wszystko będzie, jak dawniej? Czy tajemniczy i przystojny Gabriel Ackroyd uleczy złamane serce panny Madeline i pomoże jej rozwikłać zagadkę nie jednego, lecz kilku morderstw? „Wokół tego stołu wiele osób tkwi, ale tylko jedna ma szalone sny”. Kiedy prawda wyjdzie na jaw? Wraz z mgłą nadchodzi NIEUNIKNIONE.
„Poznaj tajemnice domu na Wzgórzu Mgieł i daj się zahipnotyzować „Damie z Wahadełkiem”

     Pozwolę sobie określić ta książkę, jako pozycję obowiązkową! Autorka na kartach powieści doskonale ulokowała miłość, zbrodnie i tajemnice. A granice miedzy tymi trzeba zjawiskami, z każdym wersem zacierała perfekcyjnie. I z tego właśnie miejsca należą jej się ogromne podziękowania, ale przede wszystkim gratulacje za tak wspaniały warsztat pisarski! Paulina Kuzawińska wyjątkowy sposób ujęła klimat angielskiego wrzosowiska na Wzgórzu Mgieł. Pozwoliła czytelnikowi wtopić się w wiktoriański klimat osnuty tajemnicą. Z każdym krokiem po wrzosowisku czuje się mgłę muskającą po plecach. Mgłę będącą powiernicą złowrogich tajemnic ukrytych we wrzosowiskach. Stąpając w murach posiadłości czuje się oddech śmierci na karku i zło czające się za rogiem… „Damę z wahadełkiem” uważam za powieść obowiązkową dla miłośników wiktoriańskich klimatów, a także dla tych, którym gęsia skórka dawno nie przebiegła po plecach.

     Książką jestem zachwycona i zauroczona, do tego stopnia, że wciąż zbieram szczękę z podłogi z niedowierzania. Powieść jest idealna na jesienne wieczory.