Miodowa pułapka recenzja

Nie jest to pozycja na miarę możliwości skandynawskich autorów, w treści nie oddaje typowych dla niej cech. Powiem szczerze: to jedna z najgorszych, jaką miałam możliwość przeczytać do tej pory. Sam sposób budowanych zdań i rozdziałów pozostawia wiele do życzenia. Nie podoba mi się rysowanie fabuły poprzez cięcia krótkich scen, z których powstają owe niby-rozdzialiki. Takie wyodrębnienie, często jedynie dwustronicowych rozdziałów, nie daje rozwiniętej akcji, spłyca przebieg dochodzenia, a przesłuchania stają się szczątkowymi relacjami, przez co zaangażowanie czytelnika w fabułę staje się niedostateczne. 
 
 Kolejny zarzut dotyczy bohatera przewodzącego całej serii, jaką stworzyła Unni Lindell. Po cóż zaopatrywać swoje powieści w postać tak bezbarwną jak komisarz Isaksen? Każdy człowiek posiada choćby jedną dominująca cechę osobowości, jednak nie ten. Autorka uznała, iż przypisanie mu konfliktu z Verą Mattson załatwi sprawę. Nie pofatygowała się nawet, żeby rozbudować ów wątek i dopuścić do zagadki czytelnika, informując go, z czego to się wzięło i jaki ma mieć cel.
 
 Jak na skandynawską Autorkę brakuje charakterologicznej podstawy budującej postaci. Np. u Mankella już sam komisarz Wallander to bogata osobowość opisana na pół książki. Jego przemyślenia niektórych czytelników wręcz mogą nużyć, ale nadają konstrukcji charakter i od razu wiadomo kto tu rządzi. A kto miał choć raz do czynienia z Wallanderem albo go polubi albo znienawidzi, ale z pewnością zapamięta. Za to w przypadku "Miodowej pułapki" bohaterowie są w zaniku, jawią się pionkami na planszy. A to ma zasadniczy wpływ na nijakość historii, obniża potencjał pomysłu na rozegranie akcji, a tym samym nie daje satysfakcji czytelnikowi po zakończeniu lektury. Niestety, nawet w trakcie odczuwa się lekką obojętność w stosunku do przedstawianych zdarzeń, jakby nie dotyczyła ludzkich istnień, a przedmiotów. I na pewno nie chodzi o to, żeby zaraz zapałać pozytywnym uczuciem do połowy bohaterów, bo ci akurat dobrze, gdy są różnorodnie skonstruowani. Czytelnik ma prawo poczuć żal, ale i obrzydzenie do metod postępowania tego czy innego bohatera. Ważne by przeżywać wydarzenia, móc się w pełni zaangażować, oddać lekturze.
 Cała intryga może i nie byłaby zła, gdyby nie to, jak słabo została zaplanowana, a pewne wątki poprowadzone. Zamiast zaciekawienia byłam już zniecierpliwiona kolejnymi wstawkami z poszukiwań, przesłuchań mieszkańców i dość topornie zbudowanymi dialogami.