Krótka piłka recenzja

Jestem świeżo po lekturze i muszę przyznać, że mam nieco mieszane uczucia.
Harlan Coben to megagwiazda współczesnego thrillera. Jest autorem powieści takich jak „Bez skrupułów” czy „Nie mów nikomu”. Odniósł duże sukcesy literackie, m. in. zdobywając nagrodę Edgar Poe Award.
Powieść „Bez skrupułów” jest kryminałem. Od kuli ginie była gwiazda tenisa, 24-letnia Valerie Simpson. Przed śmiercią próbowała bezskutecznie umówić się z Myronem Bolitarem. Głównym podejrzanym staje się klient Myrona, utalentowany tenisista, Duane Richwood, który prawdopodobnie rozmawiał z Valerie dzień przed morderstwem. Prowadząc dochodzenie, Myron i jego przyjaciel Windsor Horne Lockwood III, wpadają na ślad zabójstwa popełnionego sześć lat wcześniej w klubie tenisowym. jego ofiarą padł ówczesny narzeczony Valerie. Jeden ze sprawców tej zbrodni został zastrzelony przez policję, a drugi zniknął bez śladu. Co łączy te sprawy?



Jak już wiece, głównymi bohaterami książki są Myron i Win, co zdecydowanie dodaje jej uroku. „Krótka piłka” (tyt.oryg.”Dropshot”) jest dopiero drugą pozycją, w której pojawiają się wyżej wymienieni mężczyźni, a także jedną z pierwszych książek tego autora.

Wszyscy wiemy, Coben ma świetny styl pisania. Jednak „Krótka piłka”, jest trochę inna, niż reszta jego powieści.


Przede wszystkim dominują w niej dialogi. Nie jest to minus, ponieważ główni bohaterowie mają niezwykle zabawne i zazwyczaj uszczypliwe odzywki.


” – Bolitar, zaczynasz mnie naprawdę wkurzać.
- Przejdziesz w końcu do rzeczy?
- Nie śpieszę się podczas przesłuchań. Nie lubię pośpiechu.
- Dobra zasada – przytaknął Myron – Powinieneś pamiętać o niej, kupując obuwie.”


Kolejnym wyróżniającym tę pozycję elementem jest bardzo duża ilość bohaterów. Występuje we niej co najmniej siedemnaście osób, przy czym można się pogubić.

Zakończenie „Krótkiej piłki” było dla mnie zaskoczeniem. Po przeczytaniu, przeanalizowałam dokładnie książkę, dochodząc do wniosku, że gdybym dłużej się zastanowiła, to odkryłabym prawdę.

Jednak, bądźmy szczerzy, gdy czytamy kryminał, zawsze pracujemy nad naszą własną teorią, ale tak naprawdę chcemy, aby okazała się błędna, żeby zakończenie nas zdziwiło, a nawet wprowadziło w zachwyt.


Nie mogę stwierdzić, że tę książkę czyta się łatwo i szybko, ponieważ trzeba bardzo uważać na przebieg akcji (jak już wcześniej wspomniałam, łatwo się pogubić).


Ogólnie rzecz biorąc, ta pozycja nie jest ani najgorsza, ani najlepsza. Oczekiwałam po niej czegoś więcej.

Jednakże – głównie ze względu na dialogi – uważam, że warto ją przeczytać


„- To salonik – rzekła Helen Van Skyle
- Aha – mruknął Myron. Zawsze chciał wiedzieć, do czego służy salonik. Teraz znalazł się w jednym z nich i nadal nie wiedział.”