Nieodgadniony recenzja

Książka "Nieodgadniony" Maureen Johnson stała na mojej półce od dłuższego czasu. Bałam się po nią sięgnąć, bo sądziłam, że kryminały nie są dla mnie. Ostatnimi czasy wkręciłam się jednak w komedie kryminalne, więc idąc za ciosem postanowiłam wreszcie przeczytać powieść, która tak długo u mnie zalegała. Jakie są moje wrażenia?

Główną bohaterką jest nastoletnia Stevie, którą pasjonują nierozwiązane zagadki kryminalne. Jedną z nich jest tajemnicze zniknięcie córki i żony założyciela Akademii Ellinghama. Jest to szkoła dla geniuszy, w której uczniowie mogą się kształcić za darmo. Dziewczyna zostaje przyjęta w jej progi i rozpoczyna własne małe śledztwo, które ma ją przybliżyć do rozwiązania tajemnicy sprzed wieków. Stawka podnosi się, kiedy w murach szkoły ponownie dochodzi do morderstwa...

Sięgając po tę powieść liczyłam przede wszystkim na dużą dawkę rozrywki, ale też mrożącą krew w żyłach akcję i zaskakujące zwroty fabularne. Dostałam, niestety, tylko jedną z tych rzeczy- dobrą zabawę. Książkę czytało się bardzo lekko i przyjemnie, nie polubiłam jakoś bardzo bohaterów, ale jednocześnie nie działali mi oni na nerwy. Co do stylu i języka to mam jednak jedno zastrzeżenie- tłumaczenie niektórych zdań brzmiało bardzo nienaturalnie.
A teraz przechodząc do fabuły i bohaterów chcę wam opowiedzieć o kilku rzeczach, które szczególnie nie przypadły mi do gustu:

To nie znaczy, ze cała książka jest okropna. Jedną z rzeczy, które skradły moje serce były retrospekcje z życia Alberta Ellinghama i raporty z przesłuchań świadków w prawie morderstwa sprzed lat.

Czy sięgnę po kolejne tomy? Na pewno nie poprzez samodzielny zakup, bo byłoby mi żal pieniędzy, ale jak kiedyś znajdę następną część w bibliotece to może się skuszę...