Na dwoje babka grzeszyła recenzja

"Na dwoje babka grzeszyła" Michała Krawczyka to zabawna a nawet absurdalnie śmieszna komedia, która jest kontynuacją jego debiutanckiej książki
"Przypadek? Nie sądzę". Nie czytałam tej pierwszej części, ale myślę, że nie zbyt wiele nie straciłam, gdyż nie odczułam jakichś braków i chyba można potraktować tę książkę jako odrębną.
Jak zwykle, wpadła mi w oko okładka a na dodatek intrygujący tytuł, więc wrzuciłam na półkę, trochę czekała aż wreszcie dzisiaj odpaliłam audiobooka i myślę, że dobrze zrobiłam, bo interpretacja była bardzo dobra. Gdybym czytała, to nie wiem czy dotrwałabym do końca, gdyż chciałam coś lekkiego i śmiesznego a początkowa część była zbyt, jakby to powiedzieć, ciągnąca się bez jakiegoś zaangażowania, niezbyt zachęcająca. Później, gdy już akcja nabrała rozpędu, więc i okazji do śmiechu było dosyć sporo. Myślę, że każdego potrafi rozbawić ta książka, zwłaszcza podczas słuchania interpretacji.
Nie będę Wam streszczała całej fabuły, lecz powiem trochę o tych postaciach z okładki, które od razu mi się spodobały. To dwie przyjaciółki, mimo że są w tym samym wieku, tak około osiemdziesiątki, to jednak różnią się tak od siebie jak ogień i woda. Marcela uwielbia przesadnie różowy kolor i uważa, że ma tylko (lub aż) osiemnaście lat, tylko do takiego wieku się przyznaje. Lubi jeździć w miejsca, gdzie może się "pokazać", sama dobrze wie, że w swojej małej wiosce żadna kobieta a tym bardziej mężczyzna, nie dorasta jej nawet do pięt. Była już chyba we wszystkich sanatoriach, w których zawierała różne znajomości, tylko jakoś tak na krótki czas...

Fatima to kobieta o zupełnie innych upodobaniach. Niemal bez przerwy odmawia różaniec i spowiada się księdzu telefonicznie a na dodatek w pokoju ma... trumnę, do której się kładzie, gdy tylko źle się poczuje. Chce być przygotowana na wypadek nagłej śmierci, żeby jej nie zastała na przykład w łazience lub w łóżku. Poza tym Fatima jest zielarką, lecz tak potrafi pomieszać swoje zbiory ziół, że one zamiast pomagać, raczej mogą zaszkodzić.
Mimo tak różnych charakterów, kobiety jakoś trwają w przyjaźni i chociaż często mają do siebie pretensje, dogadują się nad podziw łatwo.

To bardzo dobra komedia pomyłek, być może bez zbyt głębokich treści, chwilami zbyt mocno naciągana, lecz potrafi rozweselić i przecież na tym właśnie mi zależało. Momentami nawet można zaśmiewać się w głos. Chociaż obie bohaterki są różne, to z każdej można coś wybrać dla siebie. Znam takie podobne babcie (chociaż sama też jestem babcią), które zachowują się w sposób zbliżony do Marceli (uwielbienie różu i jej własna "zajebistość" są wręcz porażające) i Fatimy ( taka ciągła "pobożność" na pokaz, dla ludzi).