Czarownice nie płoną recenzja

Ellie Atkinson nie miała szczęścia. Jedenastolatka straciła całą rodzinę w pożarze. Kiedy zostaje sama, próbuje się odnaleźć w rodzinach zastępczych.
Ale to nie jest łatwe, kiedy wszyscy dookoła uważają, że jest dziwna i Ellie zasłużyła na to, co ją spotkało.
Imogen Reid wraca do rodzinnych stron. Kobieta jest psychologiem dziecięcym i jej zadaniem jest dać Ellie wsparcie.
Imogen nie domyśla się jak wielkie wyzwanie przed nią stoi.

Nie mam pojęcia co to było.
Czy pisarka próbowała marnie upodobnić tę książkę do CARRIE Stephen'a King, czy może robiła to nieświadomie.
Efekt końcowy jest taki, że wszystko wyszło jak muzyka odtwarzana ze zdartej płyty.

Książka jest psychicznym obciążeniem.
Miałam po dziurki w nosie czytania o znęcaniu się podłych bachorów nad główną bohaterką i ciągłym tłumaczeniu, że to tylko "żarty".
Jakim trzeba być bez-mózgiem, aby nie dostrzegać agresji rosnącej w tych małych potworach? Ja bym to zinterpretowała jako "polowanie na czarownice", którym nawet dorośli ulegli.

Autorka porusza ważne tematy m.in: przemoc wśród rówieśników, brak asertywnych poglądów. Jak łatwo ulegamy wpływom innych, jak zmieniamy swoje zdanie, by dopasować się do reszty, obawiając się, że jako jedyni się wyłamiemy.
Największym atutem w książce jest zakończenie. Piorunujące odkrycie pod płaszczem manipulacji.
Z pewnością niejednemu czytelnikowi oczy wyjdą z orbit na rozwiązanie zagadek.
Pisarka nie pozostawi pytań bez odpowiedzi.

PS: Od kiedy aborcja jest definiowana jako ocalenie?