Dzieci szariatu. Losy tych, o których upomniał się islam recenzja

Szok.
Niedowierzanie.
Złamane serce.

Historie zawarte w tej książce nie są dla wrażliwych ludzi. Ale wszyscy ludzie powinni być świadomi tej brutalnej rzeczywistości.
"Dzieci szariatu" to jeszcze cięższa lektura niż "Gorzka pomarańcza". Jednakże stanowi swoiste dopełnienie tamtej historii i jednocześnie przedstawia podobne tragedie, aby czytelnik był świadomy, że nie są to tylko pojedyncze przypadki.

• Synowie autorki po ucieczce z Libii nie mają prostego życia w Polsce. Starszy Karim z powodu swojego odmiennego pochodzenia będzie musiał podjąć dramatyczną decyzję. Jak jego korzenie, od których uciekł, dopadną go na innym kontynencie?

• Zosia i jej córeczka Marysia żyją w Polsce w opłakanych warunkach. Muzułmański ojciec Marysi porzucił jej matkę zanim ta urodziła córkę. Po wielu latach znów pojawia się w ich życiu i nie zamiaruje pozostawić swojego dziecka w kraju innowierców. Moim zdaniem najmocniejsza historia ze wszystkich w tej książce. W trakcie czytania zmuszona byłam odkładać na trochę książkę, ponieważ miałam ochotę płakać i krzyczeć jednocześnie.

• Fuad ze swoją polską matką - Barbarą i muzułmańskim ojcem - Abdulem mieszkają w Libii. Abdul jest fanatykiem religijnym i swoją obsesję przelewa na syna. Do jakiej tragedii doprowadzi wpajanie dziecku nienawiści do innowierców, miłości do Allaha i powinności udziału w świętej wojnie?

• Joanna ma już 18 lat i mieszka w Polsce ze swoją matką i przyszywanym ojcem. Jej życie układa się idealnie. Pewnego dnia spotyka człowieka o identycznych jak jej orzechowych oczach i kruczoczarnych włosach. Jaką decyzje podejmie Joanna i jakie poniesie konsekwencje? Zakończenie złamie Ci serce lub/i psychikę.

Takich historii jest wiele. O wiele za dużo.
Każda łamie serce.
Każda nie daje o sobie zapomnieć.

Podobnie jak w ,,Gorzkiej pomarańczy" język nie jest powalający, ale to treść historii, a nie jej kształt jest tutaj najważniejsza. Czytając, nie zwracasz uwagi na amatorski język czy płytkie opisy.
Zatapiasz się w historie, wstrzymując oddech.