Życie bez końca recenzja

Często rozmyślam o śmierci. Już będąc dzieckiem zdawałam sobie sprawę z tego że jest jednym ze zwyczajnych elementów życia i dlatego też nie może być straszna. Często zastanawiałam się jak to jest po śmierci-czy czeka nas coś wspaniałego, coś nieprzyjemnego, czy też może będzie to nieograniczona niczym pustka-jednak zawsze była to ciekawość pozbawiona lęku. Chociaż śmierć jest tak samo oczywista jak narodziny (i chyba w sumie podobna bo metafizyczna i nieodkryta) to wielu ludzi boi się jej i nie chce umierać. Myślę, że gdybym była rodzicem patrzyłabym na to z nieco innej perspektywy (przynajmniej do czasu osiągnięcia przez moje dzieci samodzielności), jednak to, że każdy z nas umrze jest pewne na 100%,więc chyba lepiej się z tym oswoić i żyć najlepiej jak tylko się da.

Zachęcona opisem z okładki i samą postacią autora postanowiłam nieśmiało sięgnąć po książkę "Życie bez końca" i przepadłam już przy pierwszych stronach.

Frederic Beigbeder jako zadowolony ze swojego życia 50 letni prezenter telewizyjny, nie może pogodzić się z tym, że pewnego dnia umrze. Z początku jego rozważania pojawiają się w formie ulotnych myśli, ale zafascynowany tematem Frederic zaczyna poszukiwać sposobów na przedłużenie sobie życia. Otrzymuje w tym wszystkim wsparcie od partnerki, jednak po pewnym czasie jego fascynacja zaczyna przemieniać się w niezdrową obsesję i nie prowadzi tam, gdzie chciał się finalnie znaleźć.
"Powiedzmy jasno: nie nienawidzę śmierci; nienawidzę swojej śmierci. Jeśli znakomita większość ludzi godzi się z jej nieuchronnością, to ich problem. Ja osobiście nie wiem, po co miałbym umrzeć."

"Życie bez końca" to powieść, dlatego znajdziemy w niej elementy zmyślone, jednak postacie, fakty naukowe oraz historyczne, czy też miejsca są autentyczne, co sprawia, że książka "daje do myślenia".
Bardzo podoba mi się styl pisania autora i specyficzny humor, a całość utrzymana jest w klimacie felietonów, więc od książki nie można się oderwać.
Warto udać się w tę podróż na poszukiwanie nieśmiertelności.