Twierdza recenzja

Gdzieś przeczytałam, że nie zna się twórczości Antoine'a de Saint-Exupéry'ego jeżeli nie poznało się „Twierdzy”. Antoine de Saint-Exupéry uważał ją za dzieło swojego życia. Niestety nie dane mu było jej skończyć. Została wydana pośmiertnie w 1948 roku. Nie jest to książka łatwa i prosta, jest to rodzaj medytacji nad relacjami człowieka z samym sobą, ze społeczeństwem i z Bogiem. Autor przedstawia swoją filozofię, że człowiek jest powołany do wielkości. Aby to wypełnić musi stawać się, wzrastać, rezygnując z łatwej formy szczęścia, by osiągnąć wartości nieprzemijające. „ Człowiek to ktoś, kto nosi w sobie coś większego niż on sam.” Jednak żeby wzrastać musi tworzyć, a nie powtarzać. Jakże aktualne jest zdanie: Dobrze bowiem, kiedy przedmioty wytwarza się aby służyły ludziom, ale strasznie – kiedy ludzi tworzy się, aby byli jak kosze na śmieci, gotowe na przyjęcie przedmiotów.” Pisarz opisuje władcę idealnego królestwa, który w sercu pustyni buduje twierdzę, w której człowiek poprzez pracę, więzy ze światem i ludźmi, pewien społeczny ład mógł wzrastać. Czy tą twierdzą jest też sam człowiek? Autor pisze:” Albowiem wydawało mi się, że człowiek jest taki właśnie jak twierdza. Kruszy mury, żeby zapewnić sobie wolność, ale wtedy staje się fortecą zburzoną i wydaną gwiazdom. Wtedy rodzi się lęk nieistnienia.” Jednak nie można zapomnieć, że znajdujemy się na pustyni, przestrzeni dla medytacji i ciszy. "Bo przestrzeń, gdzie można rozwinąć skrzydła, to cisza." Utwór ma formę utopii społeczno- filozoficznej, przypomina miejscami prozę Biblii. Jednak trzeba pamiętać, że tutaj z centrum jest człowiek.

Jest to książka do czytania, a nie do przeczytania. Czytam ją od lat i teraz osiągnęłam 100%, ale będę ją czytać przez następne lata. Jest to książka ,w której prawie nad każdym zdaniem trzeba się pochylić i zastanowić. Trzeba się zastanowić nad tym, że "człowiek żyje tym, co przetwarza", albo "tam gdzie nie na hierarchii nie ma braterstwa", lub "Oto człowiek walczy z ludzką niewolą odwołując się do nienawiści, zamiast walczyć odwołując się do miłości". Zaciekawiło mnie zdanie "nie są ważne rzeczy, ale sens rzeczy" Na mojej półce stoi niedziałający budzik. Kilka budzików, których sensem było pokazywanie godzin są już na śmietniku. Ale ten budzik przeszedł z moją Babcią i Mamą od Kopyczyniec, przez Kazachstan, Persję, Palestynę, Egipt z powrotem do Polski. Dla Mojej Babci sensem jego chyba był dom, bo mimo głodu nie zamieniła go na chleb. Dla mnie jego sensem jest pamięć o tej drodze.
Takie i inne skojarzenia i przemyślenia wywołuje ta książka, ale czytając ją nie można być obojętnym. Dlatego warto ją czytać.