Człowiek o fasetkowych oczach recenzja

 Człowiek o fasetkowych oczach ma w sobie coś tak magicznego i nieuchwytnego, że nie mam słów, aby to opisać. Jestem tak zahipnotyzowana opowieściami przedstawionymi przez Wu Ming – Yi, że muszę wrócić na ziemię z dalekiej podróży, ale podróży innej niż wszystkie moje dotychczasowe ...
 Punktem kulminacyjnym powieści jest dotarcie spodziewanej chmury śmieci do wybrzeży Tajwanu. Wśród nich jest wszystko, co można sobie wyobrazić. Wraz z nimi przybywa na wyspę Atre, młodzieniec z innej, nieziemskiej wyspy Wayo Wayo. 
 Dwóch bohaterów, diametralnie odmiennych, pochodzących z rożnych stron świata, niespodziewanie się spotyka. On, młody chłopiec, Atre, zgodnie z panującym na wyspie Wayo Wayo zwyczajem, jako drugi syn, opuszcza rodzinę i wyrusza w bezkresną podróż. Jego wyprawa z góry zdana jest na niepowodzenie i pewną śmierć. Jednak los lubi płatać figle, i to co zdaje się być pewne i oczywiste, jednak takie nie jest. Ona, kobieta po przejściach, Alice, opłakująca męża i syna, którzy zaginęli w wyprawie górskiej, przygotowuje się do popełnienia samobójstwa. Wszystkiego się wyzbywa, porzuca pracę, mentalnie przygotowuje się do podróży w jedną stronę, z której już nie ma odwrotu.
 A jednak coś łączy tych bohaterów, postanowienie zmiany swojego życia, planowana wyprawa w nieznane, bezkresna podróż bez możliwości powrotu. Przeszłość kształtuje ich oczekiwania i wyobrażenia o innym świecie, ten który jest przed nimi, do którego zmierzają, a którego jeszcze nie znają. Mają mgliste wyobrażenia, które mają zamiar urzeczywistnić. 

 Człowiek o fasetkowych oczach to trudna lektura, ale tym bardziej satysfakcjonującą i intrygująca. W niej nic nie jest jednoznaczne i dopowiedziane. Wszystko jest wielkim symbolem, niezmaterializowane i nieuchwytne. Opowiedziane historie są tylko tłem prowokującym czytelnika do głębszej refleksji i zastanowienia się nad sensem życia. Zaczepiają nas, kuszą i wyzwalają w nas niesamowite, niecodzienne emocje i wrażenia. Paleta odczuć jest nieskończona. Odczuwamy na przemian radość i smutek, żal i rozgoryczenie, tęsknota za najbliższymi otacza nasze serca, nadzieja trzyma nas przy życiu i nadaje jemu sens. A to wszystko jest tak pięknie i subtelnie nam podane, szczerze i z otwartym sercem. 
 Po tej lekturze myśli kłębią się po głowie, pojawia się mnóstwo egzystencjalnych pytań, na które cały czas poszukujemy odpowiedzi. Uczy też pokory wobec otaczającego świata, wszystko co zostało nam zaplanowane i jest nam przeznaczone, nas nie ominie. Ręka Boga kieruje naszym życiem, i czy nam się to podoba czy też nie, powinniśmy to zaakceptować, i nie walczyć z przeznaczeniem. 

 Przy lekturze Człowieka o fasetkowych oczach czułam się błogo, przeniosłam się w nieznany mi świat. Od bohaterów wiele się nauczyłam, dużo zrozumiałam, nauczyłam się cierpliwości i wytrwałości. Dążenie do realizacji marzeń wyposażyłam w wyrozumiałość. Wszystkie moje przemyślenia i zmagania ze swoimi przekonaniami miały miejsce w pięknej scenerii, w otoczeniu dzikiej i nieokiełznanej natury, często nietkniętej przez cywilizację, ziejącej dzikością i surowością. W obcowaniu z przyrodą czułam zapach morza, świeży i rześki smak wiatru, błędnym wzrokiem błądziłam po skalistych górach. Ale cóż, w pewnym momencie musiałam się obudzić i wrócić na ziemię. Sen się skończył, a wraz z nim tajemnicza i poruszającą przygoda. 
 Całe przesłanie tej powieści zamknęłabym w poniższym cytacie:

 Polecam szczerze, wyborna uczta dla smakosza literatury wschodniej. Nikogo nie zawiedzie, przekaże wiele cennych lekcji życia, oczaruje od pierwszej strony. Obok niej nie można przejść obojętnie, nią się można delektować bardzo długi po jej skończeniu.