Dziewczynka w czerwonym płaszczyku recenzja

Mała, słodka dziewczynka trzymająca w jednej rączce listek, w drugiej uroczą torebeczkę. Ma na sobie czerwony płaszczyk. Obrazek ten byłby doprawdy łagodny i pełen lekkości, gdyby nie cień, który rzuca ta niewinna istotka. Nie jest nim bowiem kształt, zbliżony do jej postaci, ale swastyka. Symbol, który jak zmora kroczy za małą dziewczynką, a później dorosłą kobietą przez całe jej życie.
Dziewczynką w czerwonym płaszczyku, którą widzimy na okładce ksiązki jest nikt inny, jak jej autorka Roma Ligocka.
Po obejrzeniu filmu Stevena Spielberga "Lista Schindlera", w którym w postaci dziewczynki noszącej czerwony płaszczyk odkryła samą siebie, Ligocka postanowiła zmierzyć się z przeszłością i opisać swoją historię. Krakowskie getto i okupowane przez Niemców miasto widziane oczami małego, bezbronnego dziecka to zupełnie nowe, świeże spojrzenie na temat holocaustu oraz II wojny światowej. Roma Ligocka, pochodząca z żydowskiej rodziny, lata dzieciństwa spędziła w okupowanym Krakowie, gdzie strach i niepewność jutra były na porządku dziennym. Fakt, że wraz z mamą udało jej się ukryć i przeżyć wojnę, to naprawdę wielkie szczęście.
Książka ma jednak dalszy ciąg. Roma Ligocka opowiada o swoim póżniejszym życiu, powojennych zabawach z kuzynami, którzy zostali później wielkimi artystami, tj. Romanem Polańskim i Ryszardem Horowitzem. Książka jest dla autorki niejako rozliczeniem, podsumowaniem. Mówi w niej o młodości spędzonej w Krakowie, decyduje się na szczere wyznania o uzależnieniu od leków, chwilowym zachwycie komunizmem, depresji. Roma Ligocka jest bardzo szczera, pisze również o swoim życiu osobistym, o romansach w które się wdawała, podsumowuje swoją długoletnią przyjaźń z Piotrem Skrzyneckim.
"Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" to opowieść kobiety, której życie pozostało naznaczone powojenną traumą. Roma Ligocka nosiła w sobie wewnętrzną bliznę, która powstała w dzieciństwie, w wyniku wielu traumatycznych wydarzeń, których była świadkiem. Jej historia jest dowodem na to, że krzywda, która spotyka człowieka w najmłodszych latach życia, może chodzić za nim jak cień jeszcze przez długi czas, a niekiedy zdarza się, że nie opuszcza go do śmierci....
Autobiografia Ligockiej to podsumowanie, próba oczyszczenia i zmazania tej blizny.To piękna, wzruszająca książka, którą czyta się jednym tchem, w jedną noc.
Polecam serdecznie. Bezpośrednia, autentyczna, prawdziwa.