Czerwień rubinu recenzja

Po książkę sięgnęłam z wielkim zapałem. Spotkałam się z mnóstwem pochlebnych opinii. Teraz już wiem dlaczego.

Cała książka kręci się wokół szesnastoletniej Gwendolyn. To waśnie z jej perspektywy poznajemy całą sytuację. Dziewczyna pochodzi z dość specyficznej rodziny. Każdy jej członek wierzy w tajemniczy gen podróży w czasie, który ma odziedziczyć jej kuzynka Charlotte. Ku zdziwieniu wszystkich podróżować w czasie potrafi Gwendolyn, co niemal doprowadza do katastrofy.
Oprócz dziewczyny żyje jeszcze jeden podróżnik Gideon, który razem z Gwen ma do wykonania pewną misję.
Fabuła jest pełna zwrotów akcji, ale niestety dopiero od połowy książki. Muszę przyznać, że początek troszkę mi się ciągnął. Uważam, że było tam za dużo przemyśleń głównej bohaterki kompletnie niezwiązanych z akcją. Ciągłe przypominanie jakichś nieistotnych sytuacji było nużące, jednak warto przez nie przejść. Gdyby „Czerwień rubinu” był książką pojedynczą, to miałabym zażalenia, ale należy pamiętać, że jest on jedynie wstępem do całej „Trylogii czasu”.
Bohaterowie bardzo mi się podobali. Gwendolyn to zadziorna i przesympatyczna dziewczyna. Gideon to arogancki i pewny siebie chłopak, i choć nie przepadam w życiu prywatnym za takimi typami, to jednak on miał swój urok. W książce występuje wielu bohaterów i żadnemu z nich nie można odmówić wyrazistości. Osobiście przepadam za Leslie, najlepszą przyjaciółką Gwen. Całkowicie różni się od przyjaciółek z innych książek. Zazwyczaj pokazywane są jako głupiutkie, niedomyślne lub zainteresowane tylko chłopakami. Leslie jest bardzo inteligentna, od początku wtajemniczona w całą sytuację i naprawdę pomocna. Bez niej Gwendolyn wiele razy by sobie nie poradziła. Podobało mi się to, bo autorka nie zrobiła z głównej bohaterki wonder woman, tylko normalną nastolatkę w nienormalnej sytuacji, która też potrzebuje pomocy.
Książce nie można odmówić humoru. Dialogi pisane są w bardzo lekki sposób. Niektóre rozmowy Gideona i Gwendolyn lub ironiczne przemyślenia dziewczyny sprawiały, że nie mogłam opanować śmiechu. Jeśli chodzi o wątek romantyczny, to uważam, że jest świetny. Owszem, był widoczny, ale pokazany w tak subtelny sposób, że w ogóle nie zasłaniał ani spowalniał akcji.
Uważam, że książka zasługuje na mocną piątkę z plusem. Przeczytałam ją wiele razy i nie raz do niej wrócę. Na koniec chciałam jeszcze pochwalić tytuły całej serii („Czerwień Rubinu”, „Błękit Szafiru”, „Zieleń Szmaragdu”), które świetnie do siebie pasują i nie są wzięte w kosmosu. Każdy ma swój ukryty sens, który pozna tylko ten, kto zagłębi się w lekturę. Książka jest nastawiona przede wszystkim na akcję, intrygę i tajemnicę. Myślę, że to mieszanka, która spodoba się każdemu, więc zachęcam do czytania.