Nowy ateizm recenzja

Jak bardzo krótka może być wywiedź, by wywołać, mimo zwięzłości, globalne tsunami? Kandydatek jest kilka. ‘Boga nie ma’ to wystarczająco dobry przykład, by kilkoro ludzi deklarujących takie przekonanie stało się prowokacją intelektualną do habilitacji w Polsce (*). Atak na WTC okazał się aktywatorem dla grupy intelektualistów świata Zachodniego, by powrócić do marzenia Bertranda Russella i poprzez debatę na wielu poziomach, przepracować ludzkie przekonania wychodzące poza naturalizm. Chodziło o perspektywę normatywną, stosunki społeczne, epistemiczny namysł nad religijnymi przekonaniami i ich rezonansem wykraczającym poza prywatną wiarę. Tak zrodził się tzw. ‘nowy ateizm’, który uzbrojony w najnowszy stan nauki, czerpiąc z rewolucji kulturowo-społecznych XX wieku, zaproponował humanizm, naturalizm i scjentyzm jako światopoglądowe fundamenty dla racjonalnej alternatywy wobec religii. Kluczowe publikacje dostępne są po polsku (Dawkinsa, Dennetta, Hitchensa, Harrisa, Stengera, Pinkera, Hirsi Ali i Coyna). Kilka ważnych nie przetłumaczono (Shermera, Barkera, Graylinga). Z tej literatury stworzył doktor Tomasz Sieczkowski kompilację ‘uśrednionego ruchu neoateistycznego’ z kilkoma ciekawymi różnicami wewnątrz grupy, by zaoferować zwięzłą, choć ciekawą, rekapitulację. Książka „Nowy ateizm. Rekonstrukcja światopoglądu” jest próbą w miarę obiektywnego przedyskutowania myśli intelektualistów, którzy rzucili wyzwanie transcendencji. Wyszedł solidny tekst, poruszający się w ramach naukowego dyskursu skupionego na rzeczowych analizach. Dużym plusem jest fakt, że po lekturze nie wiem, czy autor to osoba wierząca, czy nie.

Obficie posiłkując się wprost fragmentami z publikacji neoateistów, filozof ostatecznie poszukiwał formalnego statusu światopoglądu ateistycznego – stopnia jego żywotności, jakości debaty budowanej w jego obronie, kierunków konfrontacji. Na wyższym poziomie, zależało mu jednak na refleksji nad ogólną kondycją społeczno-kulturowo-etyczno-religijną poddaną ocenie obserwacjami liderów sekularyzacji, nad ich rozumieniem potrzeb zmian i oczekiwanym prawidłowym statusem społeczeństw przyszłości. Zbudowana w efekcie struktura książki to model ‘od szczegółu do ogółu’, a raczej ‘od redukcji po holizm’. Ponieważ Sieczkowski rozpoczął od namysłu nad samym pojęciem ‘światopogląd’ i fundamentalnymi ustaleniami nauki ‘science’, by przechodzić sukcesywnie do zagadnień społeczno-poitycznych, tekst jest stale pod kontrolą założonej metody prezentacji tematyki. Takie wielowymiarowe potraktowanie zjawiska odrzucającego pretensje religii do dominacji, z jednej strony tworzy w czytelniku poczucie poszukiwania narracyjnego obiektywizmu u autora, z drugiej pokazuje całościowość spójnej propozycji światopoglądowej współczesnych humanistów. Z kilku zasad i statusu fizykalnej rzeczywistości, budują ofertę życia opartą na aksjologii podobnej do religijnej (wychodząc z pojęcia ‘dobrostan’), choć wprost pozbawionej ponadnaturalnego źródła norm etycznych. Filozof oddając głos neoateistom, by pokazać stopień ich wewnętrznego przekonania, daje do zrozumienia czytelnikowi wielopoziomowy stopniowalny status kontroli formułowanych u nich sądów. Uzmysławia chociażby, że wszyscy zredefiniowaliby swoje odrzucenie wiary w transcendencję, gdyby fakty temu przeczyły. Takiej samej uczciwość oczekują od pozostałych uczestników debaty o dopuszczalnych składnikach dowolnego światopoglądu.

Ponieważ Dawkins uznawany jest przez adwersarzy za najbardziej ‘radykalnego wojownika’ (sam, jak rozumiem sens ‘radykalizmu’, uważam, że Harris jest bardziej radykalny), to przytoczę cytat z rozmowy zoologa umieszczony w książce, który taką ocenę powinien zawieszać:

Takich niepokojących dla przeciwników ateizmu wypowiedzi w książce jest sporo. Według mnie demistyfikują one dość powszechny mechanizm budowania sobie przeciwnika na miarę własnych potrzeb, by w sposób łatwy wygrać taki ‘korespondencyjny pojedynek’. Z drugiej strony w „Nowym ateizmie” przywołane zostały przykłady ewolucji poglądów bohaterów, którzy z czasem niuansowali pewne szczególnie radykalne sądy (na przykład wkład kulturowy religii i potrzebę uwzględnienia jej w edukacji). Istotne dla dynamiki tekstu są również oczywiste i nieredukowalne różnice między neoateistami (głównie związane z polityką i społecznymi technikami promocji wyznawanego światopoglądu).

Jeśli sprawy społeczne, składniki aksjologii, model polityczny stanowią podstawę rozbieżności ‘wewnątrzateistycznej’, to ontoligiczno-metafizyczny spór ogólny wywołujący tsunami z początku mojej opinii, doczekał się mocno zakotwiczonych konstrukcji myślowych, które doktor ciekawie przepracował. Neoateiści po latach debat (z których wychodzili czasem ‘poobijani’), potrafią wyciągać wnioski, na których doprecyzowują fundamenty, przez co coraz trudniej interlokutorom o kontrargumenty. Dobrą próbkę daje Sieczkowski w, podsumowującej spór o wiarę-niewierą, analizie:

Ostateczna dobra nota, to wynik kilku moich uwag krytycznych. Jest kilka kwestii, które, szczególnie na początku, mi doskwierały. Doktor jest filozofem specjalizującym się w epistemologii. Nie za bardzo potrafił jednak spójnie nakreślić nieredukowalne ustalenia nauk przyrodniczych. Z jednej strony sugeruje, w związku z jej rozwojem nowożytnym, że reaktywuje ona subiektywizm, z drugiej wielokrotnie cytuje świetne analizy Stengera, które temu zaprzeczają. W wielu zresztą miejscach analizy składników scjentyzmu, detale daje się uratować raczej w wyniku przywołania wprost wypowiedzie neoateistów, niż w konsekwencji zawiłości Sieczkowskiego. Z jednej strony Stenger akcentuje różne poziomy ludzkiej kulturowej aktywności, która wynika z fizykalno-biologicznej konstrukcji człowieka, z drugiej Harris ciekawie (i kontrowersyjnie nawet dla pozostałych ‘jeźdźców ateizmu’) buduje model unaukowienia etyki, wpisując subiektywizm potrzeb ludzkich i oczekiwań w jego naturę wyrastającą z ewolucji. Ponieważ formowały mnie zapewne nieco inne ksiażki niż autora, to nie do końca zgadzam się, że to dopiero Hume i d’Holbach zbudowali ateizm, jako składnik oświeceniowego racjonalizmu. Teoretyczna spekulacja pozostaje wciąż jedną z wielu alternatyw (wobec religii), jeśli opiera się wyłącznie na przekonaniach rozumu. Brakuje w tym zobiektywizowanego eksperymentu dokonanego na rzeczywistości. Stąd to niewymagający przyczyny wieczny ruch (zasada bezwładności Galileuszowych równi pochyłych), odkrycie komórek (szalone mikroskopy van Leeuwenhoeka) i stosunki ilościowe w reakcjach chemicznych Prousta ‘wybiły kilka pierwszych oręży z ręki transcendencji’. I dopiero w konsekwencji tego, deklarowane postawy oświeceniowych sekularystów uzyskiwały podstawę do poważnego traktowania. W filozoficznym namyśle, metoda naukowa może jest wyrafinowana, jak sugeruje autor, ale de facto jest tym, co działa – kumulatywnie, spójnie, w pętli potwierdzeń, predykcyjne. To jest siłą nauki, a nie jej zawiłość, skomplikowanie czy ‘metodologiczna samoświadomość’. Mam wrażenie, że Sieczkowski nie docenia ‘gołych’ faktów, które nauki przyrodnicze odsłaniają (chociażby przywołując falsyfikację Poppera, która wymaga na gruncie ‘nauk szczegółowych’ sporej listy doprecyzowujących uwag). Do tego nie za bardzo widzę sens rozważania zagrożenia, że nauka uwikła się w różne sprzeczne światopoglądy. Jej to nie grozi, choć już ludzie mniej lub bardziej zaangażowani w jej tworzenie mogą się różnie wikłać. Podobnie jest z obawami o determinizm w ujęcie różnych form naturalizmu. Zapewne na poziomie filozofii jest problem, ale nie jest aż tak źle ‘w realiach science’. W podsumowaniu książki, filozof wprost potwierdza przekonania, z których istotą się nie zgadzam. Może podam przydługi (jak dla kogo) cytat, który nie rezonuje z wieloma składowymi naukowego podejścia do opisu przyrody:

Mimo powyższych uwag, „Nowy ateizm” to udana próba całościowego przybliżenia polskiemu czytelnikowi światopoglądu, który od dwóch dekad przebija się w publicznej debacie wewnątrz demokracji Zachodnich. Ponieważ większość kluczowych publikacji neoateistów czytałem, to książkę traktuję jako przypomnienie, inne odczytanie znanych treści. Sieczkowski bardzo skrupulatnie przepracowuje najważniejsze składowe ateistycznego światopoglądu. Czasami ‘galopuje’ w dość hermetyczny język filozofii, ale z reguły wraca z wnioskami, które warto wysupłać i przemyśleć. Skoro dotyczą nie tylko sensu stricto wiary, ale i pożądanej konstrukcji człowieka - wobec faktów naukowych, potrzeby namysłu nad rolą społeczną jednostek, kierunku rozwoju demokracji, wobec sposobów walki z ekstremizmami, formujących się emancypacji, empatii i progresji w relacjach z innymi organizmami, wobec pytań o jakości edukacji kształtującej młodych – to ekstrakt z poglądów neoateistów urasta do roli wielkiego projektu, propozycji, której nie można pochopnie odrzucać, bo na pewno należy przepracować, by świadomie wiedzieć z czym się ewentualnie nie zgadzamy.

DOBRE z małym plusem 7.5/10

=======

* Opiniowana książka stanowi podstawę habilitacji przyznanej jej autorowi w 2019.