Zbrodnia i kara recenzja

Dostojewski napisał epicki klasyk, który nawołuje wiele myśli. Była zbrodnia, to musi być i kara.
Główny bohater szargany tysiącami myśli, które doprowadzają go do obłędu. Nie tylko on sam nie poznaje siebie, ale i tu autor skrupulatnie opisywał jego relacje z siostrą- Dunią i matką-Pulcherią.
Bo skoro dochodzimy do takiego stanu, że już nic nie znaczą dla nas najbliżsi, nie obchodzi nas co myślą, to w jakim stanie znajdzie się bohater?
Raskolnikow to człowiek pełen emocji. Czytelnik może go nienawidzić, nie rozumieć, a nawet nim pogardzać. Ale czy można współczuć zbrodniarzowi?
Nie można też wspomnieć o poruszonym temacie, miłości do dziecka. Pulcheria, która była gotowa poświęcić przyszłość swojej córki na rzecz pierworodnego. Jak wielka różnica była pomiędzy bliskością rodzeństwa do swojej rodzicielki. W jaki klarowny sposób matka wyróżniała Rodiona, nie dowiadując się w ostatecznym rozrachunku całej prawdy.

ZBRODNIA I KARA to dramat ludzki, który jest opisany z perspektywy wszystkowiedzącego narratora.
Ukazana historia, jak to ludzki podmiot jest jednak tylko zbyt ludzki, żeby nie bawić się w samego Boga. Emocje towarzyszące są tak przeciwne, że sami nie jesteśmy w stanie odgadnąć własnych odczuć co do książki.
Jeśli człowiek ma sumienie, to czyż może nie karać się wspomnieniem zbrodni?