Czerwony jeździec recenzja

Jakiś czas temu czytałam "Towarzyszu mój" i śmiało mogę powiedzieć, że książka na swój sposób skradła mi serce. Kiedy zobaczyłam, że w tym roku ma miejsce również premiera drugiego tomu, pośpiesznie wzięłam się za lekturę. Czy "Czerwony jeździec" również podbił moje serce? Przekonajcie się sami.

Nie będę ukrywać, że tym razem spotkało mnie lekkie rozczarowanie. Zabrakło mi w tej książce tej mrocznej tajemnicy, która cały czas trzymałabym mnie w niepewności. Sama akcja ciągnęła mi się niezmiernie i bardzo ciężko było mi się wczuć w całokształt historii napisanej przez Juliję Jakowlewa. Może źle, że podświadomie porównuje do siebie obie części, ale wydawało mi się, że już wiem, na co stać autorkę. Naprawdę cały ten klimat zaprezentowany w "Towarzyszu mój" prysł. Mam wrażenie, że przez to wszystko zakończenie książki ani trochę mnie nie zaskoczyło i była to jedna z tych pozycji, którą czytałam, aby przeczytać.

Jeśli chodzi o wybór "Czerwonego jeźdźca" jako kryminału, z którym spędzimy naprawdę intrygujący wieczór — raczej nie warto. Jest naprawdę wiele o wiele lepszych pozycji pod tym względem, zresztą choćby pierwsza część z serii Śledczy Zajcew. Ale jeśli chcesz poczuć naprawdę klimat danej epoki, ten wielki głód i czerwony terror obecny w tamtych czasach, to zdecydowanie muszę polecić Ci pióro Juliji Jakowlewa. Autorka pisze w sposób tak barwy i tak lekki, że nie sposób nie wyobrażać sobie tego wszystkiego naprawdę. Właśnie bardziej z racji warsztatu pisarskiego autorki, niż kwestii przygód głównego bohatera, z wielką przyjemnością sięgnę po kolejny tom z serii.

Naprawdę warto poświęcić całemu cyklowi czas, ponieważ może to być niezwykle pouczające doświadczenie. Jakowlewa przybliża nam życie i realia radzieckiej Rosji z czasów sprzed II Wojny Światowej.

Poza tym same wydania od Wydawnictwa Czarna Owca zachwycają mnie swoją prostą i klimatem retro. Jest to zdecydowanie jedna z rzeczy — oczywiście z wyjątkiem stylu autorki — która mnie urzekła.