Czas zaślepionych recenzja

Takie właśnie było moje pierwsze skojarzenie, gdy ujrzałam stwora z okładki. I aż zaświeciły mi się oczy z zachwytu. Ostatnio mam straszną fazę na zombiaki i dziejącą się właśnie w takim postapokaliptycznym świecie akcję. I nie będę nikomu ściemniać, że nie liczyłam po cichu, iż Marcin Halski zaspokoi tę potrzebę.

Jak to zwykle bywa: oczekiwania sobie, a rzeczywistość sobie i chociaż nie dostałam typowych zombie w prezencie, pomysł autora przypadł mi do gustu. Z zaślepionymi nie ma żartów i lepiej nie wchodzić im w drogę. Chociaż w powieści sporo jest brutalnych scen, to autor nie opisuje ich z detalami, pozwalając działać wyobraźni. A każdy kto oglądał choć jeden film o żywych trupach bez najmniejszego problemu sobie te sceny odmaluje. Sceny walki wypadły dynamicznie, a trup ściele się gęsto.

Właściwie od samego początku miałam problem z bohaterami. Nie chodzi o to, że było ich dużo. Nie. Ilość była w sam raz, a różnorodne pochodzenie pozwalało na przyjrzenie się przedstawionemu światu z kilku perspektyw. Problem leżał w tym, że nie umiałam się do żadnego z nich przywiązać. Niby Nieznajomy intrygował najbardziej, ale jakoś tak nie umiałam się przywiązać do niego na tyle, żeby mu kibicować i tylko sobie grzecznie i bez emocji obserwowałam jego poczynania. Niby Skalp wnerwiał niemiłosiernie tym pałaniem żądzą zemsty, a w sumie to trochę słabo przeszkoleni byli i ja się wcale nie dziwię, że wyszło wszystko jak wyszło. (A jak, to zachęcam do sięgnięcia po książkę.)

Niemniej nie potrafiłam nawiązać z postaciami więzi i ich losy nieszczególnie mnie obchodziły. Także pod koniec, gdy dzieje się naprawdę sporo, a całość nabiera ostrości i wyjaśniają się niektóre kwestie nie obgryzałam paznokci z obawy by nic im się nie stało, a robi się naprawdę bardzo, ale to bardzo nieciekawie.

Przez ogromną część powieści miałam przeświadczenie, że świat, w jakim się obracamy jest podobny do średniowiecznego, a już na pewno typowo fantastycznego, choć poza dziwną klątwą żadnych więcej przesłanek ku temu nie widziałam. A potem Autor pokazał mi coś, co odwróciło wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. I z jednej strony miałam takie brzydkie wtf, a z drugiej, po zastanowieniu, zyskało to swój sens.

Ogólnie, stylistycznie jest poprawnie, a konstrukcja postaci nie jest zła. Co prawda niespecjalnie widziałam przemianę, jaką powinni przejeść, ale powiedzmy, że to początek (dylogii? Trylogii? Serii?) i wszystko przed nami (tzn. przed nimi 😉).

Miałam z tą powieścią dwa zgrzyty (trzecim jest brak chemii między mną, a bohaterami, ale to jestem w stanie przeboleć): bohaterom los wyjątkowo sprzyjał, zgrabnie popychając fabułę do przodu, to raz. A dwa: nie lubię, gdy autor/ka nie pozwalają mi przeżywać przygód z postaciami, których losy śledzę. Nie pokazują mi tego, tylko opowiadają. Dla mnie najważniejsze są emocje i przeżywanie ich wespół z tworami autorów. Tutaj mi tego boleśnie zabrakło.

„Czas zaślepionych” Marcina Halskiego potrafi skutecznie skusić szatą graficzną oraz opisem. Autor miał świetny pomysł na tę historię, niestety jak dla mnie wykonanie trochę się nie powiodło. Brak więzi z bohaterami sprawił, że żadnemu z nich nie kibicowałam i ich losy tak naprawdę były mi obojętne. Drażniły mnie wygodne dla fabuły przypadki, które bardzo wszystko ułatwiały, lecz lekkość z jaką autor prowadzi narrację, sprawiła, że czytanie szło bardzo sprawnie.

Powieść skupiona na podróży, odkrywaniu prawdy i teoretycznie szukaniu leku na klątwę zaślepienia. Gatunkowo fantastyka z elementami grozy, ale do dark fantasy jeszcze ma spory kawałek. Książka kończy się tak, że można spodziewać się kontynuacji. Informacja na końcu wszak mówi sama na siebie i troszkę poczułam się rozczarowana, że nie wiedziałam wcześniej. Zdarza mi się przegapić to i owo, więc może ta wiadomość umknęła mojej uwadze podczas promocji.

Szukasz czegoś niewymagającego, osadzonego w świecie pełnym zagrożeń i pozbawionego wątku romantycznego (kolejny plusik)? Chcesz dać się uwieść okładce? Może najnowsza powieść Marcina Halskiego dostarczy ci tego, czego szukasz.