Czas zaślepionych recenzja

Czy znajdowaliście się w sytuacji, kiedy każdy dzień, który był wam dany był czymś niesamowitym? Wraz z osiągnięciem pewnego wieku dotyka ich tak zwane zaślepienie, to klątwa, na którą dotychczas nie ma lekarstwa. Jakbyście żyli wiedząc, że za kilka lat Was dotknie przekleństwo? Od jakiegoś czasu „Czas zaślepionych”, książka Marcina Halskiego chodzi po mojej głowie. Dzięki uprzejmości autora miałam okazję ją przeczytać i wgryźć się w ten dziwny świat mając nadzieję na to, że w końcu coś się w nim zmieni. Jak myślicie, czy książka okazała się dla mnie strzałem w dziesiątkę?

Głównym bohaterem książki Marcina Halskiego pod tytułem „Czas zaślepionych” jest Heni. To młody chłopak, którego wychowała ulica, jego myśli zaprząta klątwa, która końcu i jego dopadnie. Pewnego dnia spotyka uciekiniera, który o dziwo jest odporny na zaślepienie. Jak to się mogło wydarzyć? Czy jest szansa na to, aby znaleźć upragnione lekarstwo? Heni wyrusza z nim w długą podróż, do ich dziwnej grupy dołącza pewna kobieta. Czy to możliwe, aby miała coś wspólnego z klątwą? A jeśli to właśnie ona okaże się być kluczem do tej zagadki? Jak ocalić ludzkość? Zmniejszająca się populacja, brak człowieczeństwa, brutalność i bestialstwo, kiedy to wszystko się zakończy?

„Czas zaślepionych” to książka, która zaskoczy nie jednego czytelnika, nie spodziewałam się takiego podejścia do tematu, do rozważań moralnych. Marcin Halski zaskoczył mnie głębią, którą wplótł w historię młodego chłopaka, który chce ocalić siebie i ludzkość przed klątwą. Tylko, jak wiele trzeba oświęcić, aby ocalić ludzkość? Czy można usprawiedliwić złamanie reguł, złożenie i poświęcenie wielu ofiar dla ocalenia społeczeństwa? Niejednokrotnie podczas czytania książki zastanawiałam się, co ja bym zrobiła w takiej sytuacji, jakie wybory bym podjęła, bo w końcu trzeba było coś zrobić. Halski podkreślił brutalność świata, trudne warunki, w jakich trzeba było egzystować bohaterom. „Czas zaślepionych” to historia świetnie wykreowanych bohaterów, którym kibicujemy, życzyłam im, aby ta misja okazała się łatwiejsza, a wybory, które trzeba podjąć proszę, ale niestety, tak się nie stało. Ludzie sami siebie skazali na zagładę. Teraz jedynie próbowali ją przetrwać. Marcin Halski potrafi sprawić, że czuje się niedosyt, cieszyłam się, że mam drugi tom i mogłam po niego sięgnąć, nie katując się oczekiwaniem na kontynuację.