Czas musi stanąć recenzja

Czyli Szekspir u Huxleya.

„Czas musi stanąć” Aldousa Huxleya to książka napisana z wyjątkowym kunsztem literackim. Wydawnictwo MUZA wskrzesza opowieść, którą mistrz stworzył w 1944 roku. Aldous Huxley należy do moich ulubionych pisarzy. Bystre oko, bezlitosna diagnoza dotycząca ludzi i społeczeństwa i doskonałe pióro – to takie elementy, które najbardziej sobie cenię. Moja wielka trójka: Jewgienij Zamjatin, George Orwell i Aldous Huxley. Kocham.

Radość życia i konsekwencje

Gdy poznajemy naszego głównego bohatera – Sebastiana Barnacka, widzimy w nim wyłącznie kompleksy i brak pewności siebie. Są lata 20., a akcja powieści rozgrywa się w Anglii. To przełomowy moment. Moment wielu zmian. I przed taką próbą staje również nasz bohater. Konflikt z ojcem i wahania dotyczące moralności i światopoglądu to dopiero początek. Wyjeżdża do Florencji. I wszystko się zmienia. Jego stryj, Eustace, zupełnie nie przypomina ojca – zagorzałego działacza politycznego. Eustace to korzystający z życia hedonista. Carpe diem! Sebastain trafia w sam środek magnetycznego świata, który niesamowicie kusi i przyciąga z coraz większą mocą.

Jak żyć?

„Czas musi stanąć” Aldousa Huxleya ma też charakter nieco mistyczny. To swego rodzaju przypowieść moralna, w którą warto się nieco bardziej zagłębić i oddać refleksji. Dzięki tej książce możemy się zastanowić nad naturą życia i śmierci, a także nad swoją postawą i podejściem do czasu, który mamy do swojej dyspozycji. Wybierzemy „bezpieczne” rozwiązania i schematy czy jednak zaryzykujemy, by korzystać z życia? Każda decyzja niesie ze sobą konsekwencje. Warto także pamiętać, że to właśnie ta książka otwiera bardziej mroczny, psychodeliczny okres w twórczości Aldousa Huxleya. Trzeba mieć odwagę, by tam zajrzeć.