Czas odnaleziony recenzja

Z okazji stulecia pierwszego wydania "W poszukiwaniu straconego czasu" w języku polskim, Wydawnictwo MG postanowiło wznowić cały cykl. "Czas odnaleziony" jest ostatnim, siódmym tomem.

Powieść ta jest swojego rodzaju autobiografią i zapiskami filozoficznymi Marcela, który jest tu narratorem i głównym bohaterem. Mowa tu o jego dzieciństwie, dojrzewaniu i dorosłości. Dokonuje analizy zdarzeń, które przeżył i opowiada o swoich miłościach. Wplata w historię losy swoich najbliższych, przyjaciół czy służby. Drobiazgowo opisuje odczucia i spostrzeżenia wobec każdej osoby, co może nudzić czytelnika, ale chodzi tu o głębszą analizę psychologiczną. Jest to powieść inna niż wszystkie, więc nie należy się łamać, jeżeli będziemy mieć jej dosyć. Z pewnością po krótkim czasie do niej wrócimy.

Aby w pełni zrozumieć tę powieść, należy odkryć w niej wartość. Książka nie jest dla tych, którzy oczekują wartkiej akcji, przygód zapierających dech w piersiach. Znajdziecie tu bardziej opisy barw kwiatów, monologi bohatera. Marcel Proust dokonuje tu podsumowań lub nadal wspomina wydarzenia, które podsunął czytelnikom już wcześniej.

Uważa się, że "W poszukiwaniu straconego czasu" stało się życiowym dziełem Prousta. Powieść ta powstawała ponad dziesięć lat, a pierwsze części autor był zmuszony wydać za własne pieniądze. Uznanie krytyki przyszło później.

Kto ceni sobie wspaniałą, dziewiętnastowieczną literaturę, kto znajduje przyjemność w twórczych realiach przed I Wojną Światową powinien sięgnąć po tę książkę i pozostałe z tej serii.