Ex Hex recenzja

Dziedziczka magii Jonesów rzuca klątwę na potomka magii Penhallow, gdy ten ją zbałamucił i oszukał.
Po latach, Rhys Penhallow przyjeżdża do Graves Glen czcić Dzień Przodka Założyciela. Wraz z nim powraca klątwa, zdolna zmieść z powierzchni ziemi ród walijskich magów i ich amerykańskie miasteczko.

W chwili, gdy znośna, acz ckliwa bajdurka zmieniła się w opowieść o skalanych złem źródłach magii, „Ex Hex” znacząco zyskał na walorach.
Gdy w historii pojawiły się tajemnice z przeszłości, odsłaniające mroczne dzieje magicznych rodów - zaczęłam oczekiwać od książki Sterling czegoś bardziej ekstra niż tylko emfatyczne ględy.
Ku mojemu zasmuceniu i rosnącemu poirytowaniu - to, co rzeczywiście mogłoby stanowić mocną stronę "Ex Hex", nadać powieści charakter, jakiś głębszy wymiar, Sterling potraktowała ogólnikowo, aby było, na odwal się.
I - tak na dobrą sprawę - "Ex Hex" to takie nie wiadomo co: Na romans zbyt słabe, bo Rhys i Vivienne bardziej skupiają się na, hmm... sprawach cielesnych i doznaniach fizycznych. Erotyk też nie, bo poszukiwania źródeł klątwy skutecznie odciągają uwagę od seksownych fantazji bohaterów.
Jako paranormal "Ex Hex" również wypada nieprzekonująco, ponieważ ezoteryczny lejtmotyw i ogólnie, para-magiczny koncept-jakkolwiek w swojej istocie diaboliczny-przez samą Sterling traktowany jest po macoszemu, płytko, by nie powiedzieć: makietowo.
Mam wrażenie, że autorka tak bardzo skupiła się na spiknięciu maga i czarodziejki w alkowie, że zapomina po co oni tam są i dlaczego. Zło toczące geocentryczne linie magii Graves Glen schodzi na plan dalszy, przestaje mieć znaczenie.
Co jakiś czas plącze się tylko jako zapychacz po wydarzeniach, żeby nie było zbyt monotonnie i jednotorowo.
Napięte do granic stosunki w rodzinie Penhallow, pogmatwana przeszłość rodziny Vivi, budowanie od podstaw nowej, dojrzałej relacji dla dwojga kochanków - ten aktywizujący, jakże barwny przyczynek do trzymającej pod napięciem kanwy dla całej gawędy, Sterling okroiła do kilku nijakich, byle jak zmotanych nitek.
Wprowadzony z przytupem wątek metafizyczny przemyka przez książkę ukradkiem, epizodycznie i właściwie przypadkiem robiąc za tło dla pierwszego planu.
Trzon „Ex Hex” stanowi rozdrapywanie uczuciowego zawodu z przeszłości oraz - mało subtelne w sumie - podchody do parzenia się obecnie.
Nie kryję zawodu, bo Sterling narobiła mi apetytu na więcej.
Jak powiedziałby Pan Miaukadabra: "O, taki fiut".
Cóż… Jestem rozczarowana.