Pierwszy rok recenzja

"Pierwszy rok" to tom pierwszy cyklu książek o Czarnym Magu, który wyszedł spod pióra Rachel E. Carter. Jest to debiut literacki tej autorki.

Można powiedzieć, że ta seria podzieliła społeczność czytelniczą na dwa obozy: część osób ją kocha, a część - nie cierpi tak bardzo, że pragnie o niej zapomnieć. Ja należę do tej pierwszej grupy. Ot, to taki dobry średniak. Nie dzieje się tu nic, czego wcześniej w literaturze nie było, ale to nie przeszkadza w miłym spędzeniu czasu. Styl jest prosty, dzięki czemu bardzo szybko się czyta - ja pochłonęłam całą serię w niecałe trzy dni, a do tego bardzo zżyłam się z bohaterami.

W tym tomie poznajemy historię pewnego rodzeństwa, które marzy o tym, by zostać magami i w tym celu wyrusza w podróż do szkoły magii. Jednakże, po tak zwanym roku próbnym jedynie piętnastu najlepszych rekrutów dostąpi zaszczytu kontynuowania nauki. Podczas tego roku adepci przechodzą morderczy trening , a wielu z nich rezygnuje lub odpada już na początku, co oznacza, że już nigdy więcej nie będą mogli ubiegać się o miejsce w akademii magii. Fakt, że Ryiah rusza w drogę nie mając w sobie ani krzty magii nie ułatwia jej zadania. Odstaje od grupy umiejętnościami, a ponadto z racji swojego niskiego pochodzenia nie posiada również żadnej wiedzy. Z tego powodu spotyka się z prześladowaniem ze strony wysoko urodzonych uczniów, w tym tajemniczego księcia, Darrena, w którym być może znajdzie sojusznika - ale czy na pewno?

Banalne? Być może, ale mi się podobało. Plusem tej serii jest bardzo dobrze wykreowany świat i ciekawe podejście do magii. A minusy? To infantylność głównej bohaterki, co może zrazić niektóre osoby. Powieść napisana jest z jej perspektywy i można by rzec, że momentami jest aż przeładowana jej emocjami. Jednakże, pomimo tego, że w pewnym momencie wątek miłosny wysuwa się na pierwszy plan, co można zaobserwować zwłaszcza w kolejnych tomach, to w moim odczuciu bardzo dużym plusem jest to, że Ryiah nigdy nie zapomina o tym, że ma cel i marzenia, które pragnie zrealizować i dąży do tego za wszelką cenę. Natomiast jeśli chodzi o minusy, to nie można przemilczeć faktu, że tłumaczenie tej książki nie należy do najlepszych. Czasem zmieniona została płeć jakiegoś bohatera, czasem pewne wyrażenia zostały przetłumaczone dosłownie, pomimo tego, że nie funkcjonują w tej formie w języku polskim. Zaobserwowałam również wiele literówek. Sądzę, że wpływa to znacznie na odbiór powieści, ponieważ - przynajmniej ja - nieraz miałam ochotę rwać sobie włosy z głowy.

Tę część oceniam na takie mocne 7/10. Historia ma potencjał, ale nie jestem pewna, czy został on do końca wykorzystany.