Czarna krew recenzja




Wolicie czytać książki, które nie są szczególnie określone w czasie, czy wolicie mieć dokładny czas i miejsce?

Moje pierwsze spotkanie z autorem Krzysztofem Bochusem uważam za całkiem udane. Czarną krew miałam okazje przeczytać dzięki współpracy recenzenckiej z wydawnictwem Skarpa Warszawska, za co serdecznie dziękuję!

Jak na osobę, która nie lubi książek tzw. „obozowych”, jak na osobę, która raczej całe życie unikała książek, w których wojny są tłem, to ostatnio co raz częściej takie powieści trafiają w moje ręce. Co więcej, zazwyczaj podobają mi się, a wątki związane z wojną – tutaj II Wojną Światową – ciekawią mnie bardziej niż wątek współczesny.

Nawiązując do mojego pytania z początku – muszę przyznać, że w ostatnim czasie miewam problem z odnalezieniem się w książkach. Nie dlatego że nie mają miejsca i czasu, a wręcz przeciwnie, miejsce i czas jest bardzo bliskie dzisiejszej dacie. Jednak chyba muszę przywyknąć, że obecnym tłem książek może być pandemia COVID-19, mogą być to nawet wybory kopertowe bądź inne mniejsze lub większe afery polityczne lub nawet wojna w Ukrainie. Być może też nie skupiałam się kiedyś nad tym tłem, a dopiero w Czarnej krwi mocno rzuciło mi się to w oczy. Natomiast ogromnym plusem autora jest to, że pandemia czy polityczne afery były bardzo subtelnie wstawione, nie narzucały się ani nie przytłaczały swoją obecnością.

Sama fabuła i pomysł na zbrodnię przypadł mi do gustu. W czerwcu 2022 roku ktoś w brutalny sposób zamordował właściciela klubu nocnego – Jakuba Korna, a wynajęty przez wdowę prywatny detektyw Marek Smuga (jednocześnie jest byłym policjantem) próbuje rozwiązać sprawę i dojść do tego, kim jest tajemniczy morderca i czego tak naprawdę chce od rodziny Kornów. Śledztwo nie jest proste, dodatkowo Marek nie jest zbyt lubiany w policji, ponieważ w dość podejrzanych okolicznościach odszedł z szeregów.

Drugi wątek, to czas wojenny – poznajemy tzw. „Czarnego” i jego równie brutalną historię – nie jest obce mu użycie siły wobec innych osób, stoi na czele grupy, która grabi i karze innych.

Od razu nasuwają się pytania, jakie powiązania z obecnymi wydarzeniami, miały wydarzenia w latach 1939-1945? Kim jest Czarny? Jaka jest historia rodziny Kornów?

Zawsze największą uwagę przykładam do kreacji bohaterów. Ważne jest dla mnie to, żeby bohaterowie wzbudzali we mnie jakiekolwiek uczucia. Tutaj Marek Smuga wzbudził we mnie sympatię, natomiast muszę powiedzieć, że autor kolokwialnie mówiąc, przeorał przez życie naszego bohatera. Mam wrażenie, że w ciągu jego całego życia, spadło na niego tak dużo nieszczęść, że szczerze dziwię się, że wciąż jakoś funkcjonował. Jestem ciekawa, czy w innych powieściach autor również w taki sposób traktuje swoich bohaterów? – Na pewno to sprawdzę!

Nie zgadłam, kto jest głównym „złym”, kto przyczynił się do śmierci w rodzinie Kornów. Odniosłam wrażenie, że było za mało wskazówek, za mało konkluzji, a bohaterowie dochodzili do tego nagle, w sposób „olśnienia” czy domysłu. To minus, bo lubię wraz z bohaterami rozwiązywać zagadkę, a tutaj dostałam podane na tacy. Dodatkowo motyw był dla mnie dość… naciągany. Choć z drugiej strony, czy psychopaci potrzebują szczególnie silnego motywu?

Podsumowując – dobrze spędziłam czas, mimo że nie byłam przekonana co do motywu zbrodni. Styl pisania autora przypadł mi do gustu na tyle, że sięgnę po kolejne powieści. Polecam!