Strażnicy Cytadeli. Misja Rox recenzja

Odkąd tylko przeczytałam pierwszy tom, „Księgę Axlin”, wiedziałam, że jest to seria, która idealnie trafia w mój gust czytelniczy. A każdy kolejny tom tylko mnie, w tym utwierdzał.

I w końcu nastąpiła ta smutna, choć jednocześnie cudowna chwila, czyli zwieńczenie trylogii.

* uwaga, opis zawiera spoilery do poprzednich tomów! *.

Strażniczka Rox porzuca wszystko, na co ciężko pracowała latami, wszystko to, o czym marzyła i wyrusza na odległe zachodnie krainy, gdzie życie ludzkie przestało już istnieć. Jej celem jest odnalezienie wioski pełnej srebrzystookich mieszkańców, którzy mogą okazać się jedynym ocaleniem dla ludzkości, sukcesywnie miażdżonej przez hordy przerażających potworów.
Nieoczekiwania jednak… odnajduje coś zgoła innego, niż spodziewała się zastać.

Niezwykle spodobało mi się, że po raz kolejny autorka zabrała nas w inne miejsce, pokazując między innymi tajemniczą osadę złożoną tylko ze Strażników, gdzie panowała dziwna i napięta atmosfera, aż po Ostatnią Granicę – miejsce dzikie, niebezpieczne, pełne beznadziei oraz gotowości na śmierć każdego dnia. Każdy tom trylogii pokazał zupełnie inny skrawek świata opanowanego przez potwory, które niemal przejęły w nim kontrole.
Dodatkowo oprócz głównych bohaterów, pojawiła się perspektywa tytułowej Rox, postaci intrygującej, charakternej, o której czytało się z przyjemnością.

Na światło dzienne wyszły nowe intrygi, spiski, tajemnice. Skąd wzięły się potwory? Jak trafiły do naszego świata? Czy są tylko bezrozumnymi istotami podążającymi za instynktami? I przede wszystkim… czy można je zniszczyć?

Wiele zagadek okazało się dla mnie totalnym zaskoczeniem. I w trakcie czytania kilkukrotnie zbierałam szczękę z podłogi… Nie spodziewałam się, w jakim kierunku podąży fabuła, choć niektóre rzeczy łatwo było przewidzieć. Zdecydowanie na plus zasługuję kreacja głównych bohaterów, zwłaszcza Axlin będącą jedną z moich ulubionych bohaterek. Nie uważa się za wszechpotężną czy nieomylną. Nie jest „nadczłowiekiem”. Jest świadoma swoich wad, mankamentów oraz tego, że jest w rzeczywistości słabą istotą w porównaniu do przerażających istot, jakie ją otaczają, ale pomimo tego nie traci zapału i wigoru, i w dalszym ciągu brnie do przodu.

Powieść pozostawiła mnie w lekkim… oszołomieniu. Chciałabym poznać bardziej definitywne zakończenie, które było dość otwarte. Miałam apetyt na więcej, jednocześnie jednak taki finał bardzo mi się podobał.
Odniosłam za to wrażenie, że momentami w fabułę wkradł się pewien chaos i nie wszystkie zachowania bohaterów były logiczne. Nie wiem, czy było to celowe działanie autorki, czy po prostu błąd, ale wręcz mam ochotę jeszcze raz chwycić za książkę, aby ponownie przeanalizować wszystkie zachowania bohaterów.

Podsumowując: była to niesamowita przygoda! „Strażnicy Cytadeli” zasłużenie wywalczyli sobie miejsce w topce moich ulubionych serii i będzie to jedna z tych historii, która zostanie we mnie na dłużej i chętnie będę do niej wracać. Czy chciałabym więcej? Zdecydowanie! Pozycję śmiało mogę polecić starszej młodzieży, która chciałaby dopiero rozpocząć swoją przygodę z fantastyką i szuka czegoś nieco bardziej mrocznego, makabrycznego, ale bez dosadnych scen przemocy. Jak również starszym, książkowym wyjadaczom, szukającym lekkiej, wciągającej lektury pełnej potworów i szybkiej akcji.