Córy Życia recenzja

„Córy życia” to norweska trzydziestopięciotomowa ( ! ) saga autorstwa May Grethe Lerum, której akcja rozgrywa się w XVII i XVIII wieku w Norwegii głównie w Lyster i Sogn. Po raz pierwszy w Polsce saga ukazała się w 1997 roku, a w 2008 została wydana ponownie w nowej szacie graficznej.
Saga opowiada o kolejnych pokoleniach kobiet z tego samego rodu, które los obdarzył zdolnościami leczeniu chorób, co przysparza im życzliwości, ale też budzi niechęć i strach.
Kobietą, na której koncentruje się akcja to Marja, uboga dziwczyna, której matkę, za uprawianie czarów zesłano do obozu pracy. Ojciec ruszył śladem ukochanej kobiety, zostawiając córkę samą. Kolejne tomy sagi opowiadają historię życia Marji, jej dzieci oraz wnuków. Akcja nie ogranicza się do Norwegii, ale zahacza też o Rosję carską. Na kartach książki pojawia się carski dwór, Piotr Wielki oraz Katarzyna II. Obserwujemy historie carskich romansów, dążenia do władzy panującej pary, aż wreszcie koronację Katarzyny Wielkiej.
Życie osobiste kobiet z tego niezwykłego ( a jakże) rodu jest burzliwe, mamy tutaj zdrady, dzieci z nieprawego łoża, morderstwa, zesłanie, tajemnice i nadprzyrodzone zdolności. Wszystko osadzone w realiach XVII wieku, gdy w Norwegii panowała bieda i głód, choroby i wojny dziesiątkowały ludność.
Ja bardzo wciągnęłam się w akcje, tym bardziej, że jest ona bardzo dobrze napisana. May Grethe Lerum potrafi budować napięcie, tworzyć ciekawe postacie z mocno zarysowanymi charakterami. I co z tego, że tak naprawdę wszystko to już było, ja pochłaniam kolejne tomy, pomiędzy innymi tzw ambitniejszymi lekturami.