Córeczka recenzja

Czytało się tę książkę rewelacyjnie, ale widzę, że było to granie na emocjach czytelnika.
Po kolei:
Córka musi opiekować się swoją zniedołężniałą matką. Powieść zaczyna się niejako od końca, potem są wymieszane wspomnienia córki z czasem obecnym. Często bez ostrzeżenia. Taki strumień myśli, gdy w czasie wykonywania jakiejś czynności kobiecie coś się przypomina i to jest tak po prostu opisane.

Powieść jest wstrząsająca, ponieważ pokazuje, jak bardzo rodzice mogą wpłynąć na swoje dziecko. I to nie jest zaskakujące, czytałyśmy wszystkie o tym wielokrotnie w różnych książkach, więc podsumowując - autorka Ameryki nie odkryła. Ale jak ona to przedstawiła! W tym tkwi piękno tej książki. Opisane uczucia dojrzewającej dziewczyny wobec matki, która ciągle tylko ją krytykuje, poprawia, mówi, co źle robi i jak powinna postąpić... nie dziwiłam się, że budziło to w nastolatce mordercze instynkty. W dodatku dziewczyna jeszcze wtedy nie wiedziała, że matka jest psychicznie chora. Ale nic tej matki nie usprawiedliwia. Dziwię się, że ojciec nie pomógł własnemu dziecku, tylko zostawiał ją tak z tą nieżyczliwą matką.
Książka jest poruszająca, warto ją przeczytać, ale nie spodziewajmy się jakichś rewelacji. Jest dobra, obnaża rodzinne tajemnice, rodziców zajętych sobą, a nie dzieckiem, pozory zachowywane za wszelką cenę. Żeby tylko ludzie nie gadali.
Czytając tę książkę zastanawiałam się, czy rzeczywiście ważne, gdzie ludzie żyją? Czy na naszym polskim podwórku nie znajdziemy takich klimatów?