Nie mów nikomu recenzja

„Lepiej kochać, a potem płakać. Następna bzdura. Wierzcie mi, wcale nie lepiej. Nie pokazujcie mi raju, żeby potem go spalić.”

Moja pierwsza książka całkowicie od początku do końca napisana przez słynnego Harlana Cobena. Wcześniej miałam do czynienia jedynie z jego jednym opowiadaniem zamieszczonym w "Aż śmierć nas rozłączy", gdzie już wtedy zrobił na mnie ogromne wrażenie. Pisarz zdobył wiele prestiżowych nagród - w tym Edgara, które są przyznawane w kategoriach powieści kryminalnych, literatury faktu, telewizyjnch, filmowych oraz teatralnych.

Pewnego dnia David Back traci miłość swojego życia. Ciężko jest mu się z tym pogodzić i przejść ze wszystkim do porządku dziennego. Podczas jednej z rocznic wybiera się z Elizabeth nad jezioro, które jest dla nich szczególnie ważne - tam dochodzi do pewnego incydentu. Kobieta znika w tajemniczych okolicznościach, ktoś wpycha go do wody, a następnie ratuje.
Kilka lat od tych traumatycznych wydarzeń mężczyzna dostaje dziwnego maila z kamerą internetową na pewną ulicę - o danej godzinie widzi na ekranie komputera pewną postać, a mianowicie swoją zamordowaną żonę. Dostaje ostrzeżenie: "Nie mów nikomu", ale jak to bywa w dobrych kryminałach wszystko się komplikuje, a droga do rozwiązania zagadki jest długa, kręta i zazwyczaj trudna do przebycia.


Uwielbiam sposób w jaki Coben posługuje się swoim talentem. Czytając, mam wrażenie, że oglądam świetnie skonstruowany film sensacyjny z nutką wątku psychologicznego, albo nawet lepiej. Podoba mi się sposób w jaki ożywia i urzeczywistnia swoje postacie - dodaje im nie tylko charakteru, ale również tych kolorów, które sprawiają, że są one tak realistyczne i prawdziwe.

Kryminał jest ciężkim gatunkiem i strasznie trudno jest zadowolić fana tego typu literatury. Dla mnie ten pisarz to jedna z najwyższych półek. Potrafi zbudować takie napięcie, że nie da się oderwać od powieści, bo trzeba ją dokończyć. Za każdym zakrętem czekał mały poślizg, a czasami gigantyczny; autor potrafi zaskoczyć w dość niespodziewanych momentach i z wyprzedzeniem - nie uprzedza, nie ostrzega, co mnie osobiście w nim urzekło.

Fabuła "Nie mów nikomu" bynajmniej nie jest banalna i przewidywalna. Wystarczy kilka stron i wypadasz po uszy. Akcja jest dość szybka, więc wertujesz karki w dużym tempie, nawet nie zauważając, kiedy minęłoto te, np. sto strony, czy kiedy został ci ostatni rozdział.

Jednak największym zaskoczeniem było samo zakończenie! Wkurzyłam się odrobinę, bo już myślałam, że wszystko zostało "zapięte na ostatni guzik", całe zamieszanie zostało wyjaśnione; kto, kiedy i dlaczego zostało wytłumaczone. A tutaj? Ostatnia strona i wielkie BUM?! Irytujące, ale udało mu się mnie zaskoczyć, bo zupełnie nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń.

Właśnie niedawno dowiedziałam się również, że w 2006 roku powstał film na podstawie tej powieści, więc dzisiaj zrobię sobie malutki seans. Bez wątpienia chcę przeczytać wszystkie jego książki - na razie mam na koncie trzy, a na półce kolejną:)