Królowa cieni recenzja



Po burzliwych przygodach Celaeny, oraz tragicznych w skutkach posunięciach Doriana i Chaola, nie mogłam zabrać się za kolejną część. Mimo tego że książka była genialna, miałam kaca książkowego. Wydarzenia w " Dziedzictwie ognia" były tragiczne ale zarazem genialne.
Celaena powraca do Rifthold, aby pomścić tych którzy już nie żyją i objąć opieką tych którzy jej pozostali. W końcu gdy okiełznała swoją moc nadszedł czas na zemstę. Nie powraca jako Zabójczyni, czy Królewska Obrończyni, ale jako Królowa Terrassenu- Aelin Galathynius. Jej zemsta nie obejmuje tylko króla Adarlanu ale również Arobynna Hamela. Nie pozostaje z tym sama, ma swoich sprzymierzeńców Aedion, Rowana i Chaola. Ten ostatni zrobi wszystko by uratować swego przyjaciela Doriana, który został opętany przez demona.

"Królowa cieni" jest dla mnie przełomowym tomem tej serii. Domyka liczne wątki, ale również otwiera przed nami kolejne. Sama autorka również się bardzo rozwinęła. Debiut Sarah J.Maas był oczywiście świetny, akcja w nim toczyła się spokojnie, tak jak powinna się toczyć w wprowadzeniu do serii. Teraz w czwartej części akcja od samego początku toczy się wartko z delikatnymi zwolnieniami, które były bardzo potrzebne by nabrać tchu. Progres autorki jest ogromny, czuję że z każdym kolejnym tomem moja miłość do tej serii, będzie coraz większa. Bardzo spodobało mi się że autorka trochę przystopowała z wątkiem romantycznym. Naprawdę dużo przyjemniej się czyta tę serię, gdy skupiamy się bardziej na walce czy na knowaniach. W pierwszej części dużo oporniej się czytało książkę, właśnie przez wątek romantyczny, przez trójkąt, który stworzyła Celaena wraz z Chaolem i Dorianem. Ilość adoratorów Celaeny również trochę niepokoi. Mam nadzieję że autorka już nikogo więcej jej nie doda do tego sznura mężczyzn zakochanych w głównej bohaterce.

Autorka wykorzystuję mrok by wzbudzić strach nie tylko w bohaterach, ale również w nas samych. Nie wiem czy to możliwe, ale w tej części jeszcze bardziej polubiłam Manon i jej wywernę, Abraxsosa. Maas pokazała nam wewnętrzne rozgrywki Czarnodziobych oraz wątpliwości wiedźm, które rosną z każdym rozkazem księcia Perringtona.

Wielowątkowość bardzo mi się podoba w tej książce. Jest doskonale przemyślana, wszystko jest ważne, każda postać czy też drobne zdarzenie. Na wielki plus należy zaliczyć to iż wątki się łączą że sobą i przeplatają. Jak pisałam wcześniej, Ta część jest znakomita i póki co jest moim numerem 1 tej serii. Czułam się jak na roller ostrze złożonym z emocji, nie mogę również ukryć tego iż do kolejnej części oczekuję czegoś równie dobrego, jak nie lepszego.