Most we mgle recenzja

Nightcrow to tajemnicze miasteczko położone na niewielkiej wyspie. Jedyna droga do niego prowadzi przez nieustannie otoczony przez mgłę most. Kiedy dochodzi do zaginięcia dziecka o pomoc zostaje poproszony detektyw Jack Harris. Razem z lokalnym policjantem zaczynają prowadzić śledztwo, w którym co rusz przewijają się miejscowe legendy. Czy mają one coś wspólnego z tym zniknięciem? Czy uda się schwytać winnego?

Autor serwuje nam niesamowitą historię, w której możliwe jest absolutnie wszystko, a odpowiedzi znajdują się tak naprawdę na wyciągnięcie ręki, choć są skrzętnie ukryte. Powiem szczerze, że ta lektura od razu porwała mnie niczym wartki nurt rzeki i zabrała ze sobą do wyczarowanej przez pisarza opowieści. Zatraciłam się w niej jak krajobraz przesłonięty przez tytułowe zjawisko atmosferyczne. Czułam wypełzające z zakamarków mrok, przerażenie czy bezsilność. Groza wprost oblepiała niczym żałobny całun oraz jeżyła włosy na całym ciele, niepewność na przemian ze strachem ściskały gardło, a umysł spowijała pajęczyna domysłów. Emocje dosłownie buzowały jak strumienie gorącej wody w gejzerze.

Akcja z upływem każdej minuty nabiera coraz szybszego, wręcz niebezpiecznego tempa. Czytelnik ma momentami wrażenie, jakby przeniósł się do scenerii rodem z najgorszego koszmaru. Intryga zaskakuje, budzi zainteresowanie, zachęca do odkrywania głęboko ukrytych sekretów. Skłania też do rozmyślań nad otaczającym nas światem bądź ludzką naturą, które coraz częściej toczone są przez zło wyciągające swoje brudne macki w naszą stronę.

Język autora był dosadny, soczysty, ale nie pozbawiony elokwencji i czarnego humoru. Na pochwałę zasługuje kreacja bohaterów - zwłaszcza tego głównego. Jack to wydawałoby się zdolny, twardy, inteligenty policjant, charakteryzujący się nieszablonowymi nawykami, który niejednokrotnie wzbudzał podziw wśród swoich współpracowników, postrzegających go jako swego rodzaju superbohatera. Jednak w starciu z własnymi słabościami oraz upiorami z przeszłości okazał się jak najbardziej zwyczajny, po prostu ludzki. Jego przemyślenia, a wręcz pokusiłabym się o stwierdzenie rozmowy ze samym sobą, to według mnie całkowite mistrzostwo.

Tworca sprawnie zintegrował współczesność z kryminałem w starym stylu. Treść została wzbogacona o miescowe klechdy oraz elementy horroru, co tylko potęguje jej niezwykłość. Realność w doskonały sposób przeplata się z tym, co uważamy za zupełnie niewyobrażalne bądź niemożliwe. Jednocześnie Tomasz Smerliński uświadamia odbiorcę, iż to nie duchów lub potworów powinniśmy się bać najbardziej, gdyż "demony w nas nie różnią się zupełnie niczym od tych istniejących w legendach czy wierzeniach... To my sami je tworzymy i tylko dzięki nam one potrafią istnieć", więc to człowiek stanowi największe zagrożenie.

Uważam tę książkę za bardzo udany debiut. Polecam go wszystkim miłośnikom nietuzinkowych połączeń gatunkowych. Natomiast ja z ogromnym zaciekawieniem będę śledzić dalszy rozwój pisarskiej kariery autora.