Matnia recenzja

"Mam za­mknię­te po­wie­ki, ale sły­szę, jak drze­wa szep­czą. Sły­szę też sze­lest opa­da­ją­cych igie­łek, szmer wałę­sa­ją­cych się mró­wek i macha­ją­cych skrzy­dłami ważek. Sły­szę nawet głu­chą ciszę zwia­stu­jącą nad­cią­ga­jącą znad je­zio­ra mgłę. Je­zio­ro oddy­cha tak jak ja, oddy­cha las, mój dom też oddy­cha."
Znacie to uczucie? Zdarza Wam się słyszeć zwykle rzadko dostrzegalne odgłosy domu, lasu, otoczenia? Bardzo jestem wyczulona na takie dzwieki i dokładnie znam to uczucie, kiedy w ciszy nocy słyszysz każdy najmniejszy szmer domu, ale i tego co na zewnątrz. Potrafię wyobrazić sobie ten strach, kiedy jesteś sama w głuszy i zastanawiasz się co może czaić się za rogiem. Tak właśnie czuje się główna bohaterka "Matni" Piotra Piotrowskiego. Zuza to postać niezwykle naiwna, łatwowierna, która dla swoich dzieci i odrobiny miłości jest w stanie zrobić wszystko. Niełatwo ją polubić, a wręcz ogromnie irytuje swoimi pochopnymi decyzjami. Nie ufa swojej intuicji mimo, że na każdym kroku odczuwa jej ostrzegawcze tony. Jednak sytuacja w której się znalazła powoduje, że jestem w stanie zrozumieć motywację jej działania i celowe unikanie niepokojących sygnałów. Choć jej idealny mężczyzna - wybawiciel wszelkich opresji, nie wzbudził mojej sympatii już od samego początku. Może dlatego, że nie ma ludzi idealnych?
Autor genialnie oddał klimat małej, zaściankowej wsi, odgrodzonej od cywilizacji leśną głupszą. A kreacje postaci drugoplanowych są niezwykle dopracowane, co powoduje, że Toporzyce stają się bardziej rzeczywiste. Fabuła toczy się powoli, miarowo, by przyspieszyc na końcu. Niektóre sytuację są mało prawdopodobne, a wręcz nierealne. Ale czy nie na tym właśnie polega fikcja literacka?
Problem, który zostaje tu poruszony, przyprawia mnie o gęsia skórkę. Niezwykle trudno jest mi się pogodzić z ogromem zwyrodnienia jakie istnieje. Pomimo, że nie jest bardzo rozwiniety ten wątek,to myślę, że jest go odpowiednia ilość, bo większej mogłabym nie dźwignąć. Czyta się tą książkę ekspresowo i mimo, iż bardzo szybko domyslilam się o co chodzi i jaki będzie finał, to nie umniejszylo to mojej przyjemności z czytania. Nie jest to książka, która od pierwszych stron powoduje uczucie strachu, nie wciąga jak magnes. Ale sprawia, że czytasz chętnie i wiesz, że to nie był zmarnowany wieczór.