Mów do mnie recenzja

  W "Mów do mnie" Scottoline dopuszcza się masy przerysowanych sytuacji, a z czasem opisywane wydarzenia zaczynką tworzyć niekorzystny obraz całości.
W przypadku doktora Parrisha można powiedzieć, że życie przestaje go rozpieszczać. Prywatnie jego życie nagle rozchodzi się z wyobrażeniami o szczęściu rodzinnym, a satysfakcjonująca do tej pory praca na oddziale psychiatrycznym zacznie się sypać, jak domek z kart. Kolejne niefortunne zdarzenie wikła go jeszcze bardziej w ciąg kłopotliwych sytuacji, z których nie ma prostego wyjścia.
 Od początku do końca to Parrish jest, nie tylko narratorem historii, ale najlepiej rozpisaną postacią w powieści na tle, zaledwie papierowo przedstawianych pionków, łącznie z policją, której funkcje detektywistyczne również przejmuje doktor. Gdzie się nie obejrzeć tam Eric. I nie dziwiłoby to, wszak mamy tu do czynienia z głównym bohaterem. Jednak z czasem ma się dziwne przeświadczenie, że oprócz niego praktycznie nikt w tej powieści nie występuję skoro reszta zasługuje na bliższe nieokreślenie pod względem charakteru, preferencji czy jakichkolwiek istotnych informacji dla budowania profilu poza tymi, które z góry skazują postać na negatywne lub pozytywne konotacje. Na przykład taka pani Parrish jest tą złą, bo utrudnia widywanie się córki z ojcem i stwarza szereg innych trochę niezrozumiałych dla mnie problemów. To jak będzie postrzegana, jest z góry przesądzone, za sprawą jednoznacznie skonstruowanej charakterystyki postaci (bardzo nie lubię takiego zabiegu!).

 Fabuła "Mów do mnie" świetnie sprawdzi się jako kanwa do filmowego scenariusza, natomiast jako powieść napisana bez większych nakładów w psychologię postaci, to żaden wart szczególnej uwagi dramat, a czytadło o iście amerykańskim przebiegu. Niczym się nie wyróżnia, oprócz faktu iż nieomalże każdy rozdzialik naszpikowany jest rewelacjami z życia doktora. Akcja goni akcję. A w przypadku Erica powiedziałabym, że katastrofa goni katastrofę i z powieści obyczajowej, z dobrze rozpracowaną sytuacją dramatyczną, jaką miałam nadzieję przeczytać, powstała mierna fabuła sensacyjna.
 Odnoszę wrażenie, że Autorce chodziło głównie o to, by cały czas czytelnik czuł się zaskakiwany takim, a nie innym obrotem zdarzeń. Co zrodziło przedobrzenie w postaci nadprodukcji liczby wypadków przypadających w udziale jednej osobie. Nagromadzenie zbyt wielu negatywnych wydarzeń w jednej przestrzeni fabularnej spowodowało wyparcie z niej skupienia się nad tym, co było istotniejsze, a zatem motywami poczynań poszczególnych bohaterów oraz dokonania analizy zdarzeń przez samego Parrisha. Brak dystansu i działanie pod wpływem emocji jedynie napędza akcję do przodu, ale nie zapewnia niczego poza tym.

 A postać socjopaty? Mało przekonująca. I nie chodzi w tym wypadku, o to, że być może nie domyślamy się kto i dlaczego za tym stoi, ale ostateczne wyjaśnienia starcia i zamotania w życiu psychiatry jest napisane bez większego zaangażowania. Można to odebrać, jako spisane w ostatniej chwili w bólach twórczych zakończenie. A przecież powinno być dopracowanym zamknięciem nie tylko dla fabuły, ale tematu, a przede wszystkim wyciągnięciem wniosków z postępowania postaci. Jednak tutaj dzieje się wszystko na hura, bez zagłębiania się w odczucia czy przemyślenia Maxa albo ordynatora. Dochodzi do wyciszenia wszystkich wątpliwości kilkoma zdaniami i rozpracowaniem zakończenia w typowy dla sztampowej amerykańskiej lektury. A mogło być tak pięknie... Może w innej książce Autorki znajdę moc, która pozwoli mi się zachwycić jej warsztatem i sposobem konstruowania napięcia, bo w przypadku "Mów do mnie" czuję, że straciłam cenny czas na byle jakie czytadło.