Klauzula zdumienia recenzja

Ubawiłam się przednio! Podobno mam dziwne poczucie humoru. Często wybucham śmiechem, kiedy inni są zażenowani. Lubię żarty zboczone, wulgarne, lubię żartować zarówno z polityków, ekstrementów, jak i ludzkiej głupoty. Jednocześnie wiem, że mam ponadprzeciętnie wysokie IQ, a przecież właśnie dlatego jestem świadoma, że właściwie nic o tym świecie nie wiem.
I taka właśnie jest Agata Passent. Kobieta, która nie czuje potrzeby nakładania na wszystko cenzury i bez zażenowania pisze o swoim porodzie czy o tym, jak sąsiad alkoholik stoczył się na dno, a później wytoczył się na samą górę, czyli na strych, skąd nasikał jej na głowę. Gdyby premiera była nieco później na pewno znalazłoby sie tam coś na temat obecnej pandemii koronawirusa.
Czego jeszcze możemy się tam spodziewać?
Bezpośrednich wypowiedzi na temat świąt kościelnych, które świętować muszą nie tylko ci "pro-kościół". Ja akurat do kościoła chodzę regularnie i jestem wrażliwa na tym punkcie, a tymczasem Agata Passent była w stanie wyrazić swoje zdanie tak, że zamiast się na nią ostro obrażać - zaśmiewałam się do łez. Pierwszy poród też jeszcze przede mną, ale jakby co - czuję się przygotowana. Będzie nieestetycznie, będzie niechlujnie, będzie bolało, mąż mi zemdleje - dla autorki nie ma tematu tabu, a wstyd chowa do kieszeni. "Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce". Aż zazdroszczę jej mężowi, że idzie przez życie z kobietą tak zdystansowaną, tak zakompleksioną, a jednocześnie tak tych kompleksów świadomą. Przecież nikt z nas nie jest ideałem. Zwłaszcza, gdy tak myśli.
Odważny, ostry jak brzytwa humor, zero ugrzeczniania i poprawności - to lubię! Nie do końca przepadam za taki zbiorami, ale ten mnie urzekł. Można czytać naraz, można na wyrywki. Ja na pewno będę wracać do poszczególnych felietonów, kiedy poczuję spadek formy twórczej lub po prostu wstanę lewą nogą. Będę podsuwać znajomym. I przede wszystkim podziwiać piękną okładkę w mojej ulubionej, szalonej czerwieni, która pięknie wyróżnia się na domowej biblioteczce.