Ciernista róża recenzja

Charlotte Link. Jedno z bardziej znanych nazwisk. Z pewnych przyczyn poznanie jej twórczości stało się dla mnie kuszące. Przypadkowo Moja Rodzicielka zakupiła „Ciernistą Różę” (jakby wiedziała, co mi chodzi po głowie). Zabrałam się do czytania i ...zostałam wciągnięta.

Zostałam wciągnięta w środek drugiej wojny światowej. Co prawda jej obraz nie jest drastyczny, pokazana jest bowiem okupacja na pewnej angielskiej wyspie. Mieszkańcy natychmiast udali się na stały ląd. Jednak przy w chodzeniu na statek, Beatrice, młoda dziewczyna, puszcza rękę matki i ostatecznie zostaje na wyspie. Wraca do domu i ze strachem odkrywa, że w miejscu, który miała za azyl, rozsiadł się sam przywódca okupantów Erich z żoną Helene. Co dziwne, ani jej nie rozstrzelali, ani nie więzili. Beatrice stała się dla Ericha kimś wyjątkowym. Ten neurotyczny mężczyzna, mający na przemian ataki przygnębienia i furii, widział w dziewczynie oparcie, od niej czuł zrozumienie. Życie Beatrice stało się udręką. Musiała znosić obcych we własnym domu. Charakter Ericha nie zachwycał, trzeba było stąpać na palcach, by go nie urazić. Żona Helene była specyficzna. Udawała słabą, a w głębi kryła się pewna siebie kobieta, która próbowała ową słabością manipulować wszystkim i wszystkimi. W takich wypadkach jest kropla przepełniająca czarę. Erich zdenerwował się na swego pracownika Francuza. Ten cudem zbiegł i ukrywał się w domu doktora. Beatrice zapałała do niego uczuciem...A to musiało się niegdyś wydać. Doszło do tragedii....

Historię tę poznajemy z listów Beatrice do Karin, trzydziestoletniej kobiety. Karin jest słaba, wszystkiego się boi i nie potrafi wyrwać się ze szponów wiecznego strachu. Jej mąż nie pomaga jej, a dobija ją i podważa wszelkie próby poprawy. Karin na wyspie Beatrice szuka wytchnienia i spokojnego życia. Kiedy powoli jej się układa, zostaje wciągnięta w przeszłość Beatrice. Ktoś zapewne wie o dramatycznym wydarzeniu z przeszłości, którego światkiem była Helen i Beatrice. Tym razem ofiarą została Helen... Mała wyspa. Wszyscy się znają. Tylko jedna nowa osoba, Karin. Pytanie. Kto wie?

Oprócz faktów wojenno-powojennych, rozbudowany jest wątek Alana, syna Beatrcie, latającego za dwudzestolatką alkoholika. Przeciwieństwem tej pary jest małżeństwo Karin. W tym wypadku to ona jest słabszym ogniwem. Łączy ich to, że oboje nie mogą się wyrwać z tego uczucia. A jakby ich tak los połączył...

Kiedy poznaje się pierwszą książkę dotychczas nieznanego autora wypada zadać sobie pytanie: i jak? Szczerze mówiąc, mam raczej neutralne odczucia. Ani mnie ta książka ziębi, ni parzy. W zasadzie spodziewałam się, że autorka inaczej zakończy książkę, inaczej poprowadzi to niezwykle ciekawie zapowiadającą się intrygę...Sprowadziła ją jednak ostatecznie do współczesności co zatarło gwałtownie wojenny klimat. Książka na pół epistolarna, mknie sobie powoli, co nie jest wcale minusem. Może 3/4 książki to dokładne poznawanie wszystkich bohaterów. A potem gwałtowna, nagła zmiana kierunku i tak samo szybka akcja.

„Ciernista róża” to dobra książka. Nie widzę w niej szczególnych, wyróżniających ją cech, nie jest też zła. Ma dobry język, czyta się ją szybko, dobrze spędza się przy niej czas. Jest odpowiednia dla osób lubiących nawiązania do przeszłości, szczególnie wojny. Miłośnicy tajemnic wypływających na światło dzienne znajdą tu coś dla siebie. Mogę powiedzieć, że jest to literatura do czytania poważnego, w sensie nie ogłupiająca, nie głupia, mająca jakość i klasę. Wszystko jest dopracowane i dopięte na ostatni guzik. Dobra książka. Nic więcej, nic mniej.

Chociaż, jeszcze jedno! Książki autorki mają przecudowne okładki...


Kto czytał, ten wie: No, Helene od początku była dziwna.....Ale ta akcja z pieniędzmi...Szok, prawda?