Cienie Paryża recenzja

Jak widzę w tytule „Paryż” to zawsze sięgam po takie książki. Lubię czytać o tym mieście, chodzić razem z bohaterami ciasnymi uliczkami, podziwiać wieżę Eiflla i przeżywać razem z nimi przygody na tle miasta miłości. Tym razem przeczytałam „Cienie Paryża”.

Głównym bohaterem jest młody architekt, Viktor Argent, który trafił do szpitala psychiatrycznego za podpalenie wiezy Eiffla. Psychiatrzy przy pomocy hipnozy odtwarzają przebieg wydarzeń i jak to się stało, że Viktor postanowił to zrobić. Przenosimy się do końcówki XIX wieku, na kilka dni przed Wielką Wystawą. Razem z Viktorem poznajemy tajemniczą Elaine i skrywane przez nią sekrety.

Paulina Kuzawińska bardzo barwnie opisała Paryż z końca XIX wieku. Przeniosła czytelników do la belle epoque i muszę przyznać, że zrobiła to bardzo dobrze. Książka ma niesamowicie tajemniczy klimat, czasem nawet mroczny. Tajemnica, którą odkrywamy z głównym bohaterem, w miarę czytania książki, coraz bardziej wciąga.

Jednak na największe brawa zasługuje końcówka. Podniosła poziom książki. Jest bardzo zaskakująca, można powiedzieć, że wyjaśnia wszystko, ale w sposób w jaki w ogóle bym się tego nie spodziewała i przez to zamiast mówić, że książka jest średnia, mówię że jest dobra. Zakończenie to największy atut książki, tak moim zdaniem oczywiście.

Co do głównego bohatera to miejscami wydawał mi się drażniący. Nie rozumiałam jego postępowania, a wręcz wydawało mi się niejednokrotnie dziwne. Muszę przyznać, że nie polubiłam się z nim. Choć jego charakter i wybory nie sprawiają, że książkę czyta się źle.

Książka nie jest długa, akcja toczy się szybko, bez zbędnych opisów. Napisana jest w sposób przystępny. To lekka lektura na wieczory.

Autorka dobrze poprowadziła fabułę. Wiadomo kiedy czyta się wspomnienia Viktora, a kiedy jest się w czasie teraźniejszym.

Podsumowując, książka dużo zyskuje dzięki pomysłowi i klimatowi tajemniczości. Jej słabą stroną są bohaterowie, których moim zdaniem nie da się do końca lubić. Jednak odkrywanie tajemnicy jest tu ważniejsze niż sympatia do bohaterów.