Cień wiatru recenzja

Pamiętacie pierwszą książkę, która Was oczarowała? Która wzbudziła w Was przywiązanie do czytania, otwarła przed Wami bezkresny świat fantazji, świat literatury?

Na pewno słyszeliście już kiedyś nazwisko Zafón. Rozgłos zyskał dzięki wydanej w 2005 roku powieści „Cień wiatru”. Zachęcona pozytywnym zdaniem czytelników oraz szumem medialnym wokół pozycji, postanowiłam sama się przekonać.

Cmentarz Zapomnianych Książek- labirynt zakurzonych regałów, sterty opuszczonych tomów. Według tradycji rodzinnej dziesięcioletni Daniel Sempere ma jedną z nich ocalić od zapomnienia, bo "istniejemy, póki ktoś o nas pamięta". Wędrując w magicznym miejscu natrafia na „Cień wiatru” niejakiego Juliana Caraxa. Wiedziony wewnętrznym impulsem, bierze książkę „pod opiekę”. Po przeczytaniu zauroczony powieścią chłopiec chce zapoznać się z pozostałymi dziełami autora. Tu natrafia na przeszkodę. Nikt nie słyszał o Julianie Caraxie- zachowała się jedynie pogłoska o tajemniczej postaci, która za wszelką cenę próbuje zniszczyć dzieła autora. Dzięki znajomościom ojca- antykwariusza Daniel spotyka Clarę Barcelo, która miała styczność z inną pozycją pisarza. Pomimo dzielącej ich różnicy wieku, młodzieniec zakochuje się w pięknej niewidomej. Czas spędza, pomagając ojcu w księgarni oraz czytając dziewczynie. W dniu swoich osiemnastych urodzin spotyka śmierdzącą spalonym papierem postać, chcącą odkupić od niego „Cień wiatru”. Daniel odmawia, jednak zaczyna jeszcze gorliwiej tropić tajemnicę Caraxa, napotykając w poszukiwaniu wiele osób chcących mu przeszkodzić...

Już w czasie czytania pierwszych stronic dziwiłam się lekkością stylu Zafóna. To było niesamowite! Możliwe, iż to tak odczuwam z powodu mojej ostatniej lektury, "Krzyżaków", która do łatwych nie należała. Autor snuje historię, raz powoli, raz szybciej; bawi się słowami i ani się spostrzegłam, już siedziałam przykuta do powieści.

Kolejną zaletą pozycji jest, wielokrotnie już wychwalany, niepowtarzalny klimat. Co chwilę spotykałam się z nazwami placów, ulic. Opisami, sprawiały, że wszystko stawało mi przed oczami i że wystarczyłoby się wychylić, a mogłabym pobiegnąć brukowaną uliczką. Całość została dopełniona zdjęciami Francesca Català -Roca. Pod spodem moja ulubiona fotografia o tytule "Antykwariat z kotem".

Moje oczekiwania co do tej książki były dość wygórowane: spodziewałam się, że będzie to jedna z tych książek na miarę "Harry'ego Pottera", takie, które na zawsze zapadają w pamięć, które się z rozrzewnieniem jako wspaniałą lekturę... Szkoda, że nie spełniła do końca moich oczekiwań, bo choć to niewątpliwie bardzo dobra książka, brakowało mi "tego czegoś". Mimo to polecam ją wszystkim czytelnikom, bo na pewno znajdzie się wielu, którym się spodoba