Ciemność recenzja

 Lata temu czytając "Taniec" Saula byłam zachwycona stworzonym w nim klimatem. Być może dziś już nie robiłby tak mocnego wrażenia, ale nie wierzę, że mogłabym go ocenić równie nisko co "Ciemność". 
 Fabuła "Ciemności" jest dobrze przemyślana. Intrygujące wątki i sukcesywnie wprowadzani bohaterowie oraz świat wzajemnie potrzebujących się ludzi, tajemnice moczarów i jego "wyjątkowych" mieszkańców. To wszystko dobrze oddziaływałoby na czytelnika tworząc w jego umyśle sugestywne obrazy, ale niestety spotykamy się z tak obezwładniającą narracją, która działa na nas ociężale, jakbyśmy utknęli w bagnie nudy. Zamiast poczucia strachu i zagrożenia oraz podniecenia podczas angażowanie się w tajemnicze wydarzenia małomiasteczkowej społeczności, w centrum z grupką ekscentrycznych mieszkańców żyjących na jej peryferiach, często obezwładniała mnie senność.
 W przypadku horrorów przeciąganie fabuły, a do tego monotonny sposób opisywania zakamarków ludzkiej duszy działa jak samobój. Jeśli na przykład nie czujemy choćby drgnienia powieki podczas, gdy jedna z postaci z lękiem nadsłuchuje odgłosów z werandy spodziewając się czegoś nieuchronnego wymierzonego przeciw sobie, to trudno czerpać przyjemność z tego typu literatury. Brak napięcia potrafi przygasić nawet urok bogato wykreowanych zdarzeń sukcesywnie rozwijających się w czasie. Sensowna wizja ludzkich poczynań w otoczce magicznej scenerii i mrocznych poczynań zachłannych bohaterów przepadła w morzu nudnie zaprezentowanej treści.
 
 To jeden z tych horrorów, które gdybym czytała zgodnie z przeznaczeniem, czyli wieczorową porą tuż przed snem, trwałoby to niewyobrażalną liczbę wieczorów, gdyż działała jak najskuteczniejszy lek nasenny już po kilku stronach lektury. Zatem sprawdzi się znakomicie jako usypiacz.