Ciemno, prawie noc recenzja

Ta książka czekała na swoją kolej ponad dwa miesiące, ale wreszcie się doczekała. Na kindlowym stosiku mam jeszcze kilka pozycji, ale jak to u mnie bywa wybór padł na literaturę polską. Niezmiennie królują u mnie polscy autorzy i autorki.

"Ciemno, prawie noc" to opowieść trudna do sklasyfikowania, ale spróbuję. Alicja Tabor, dziennikarka ogólnopolskiej gazety przyjeżdża do rodzinnego Wałbrzycha, aby napisać reportaż o zaginionych dzieciach - Andżelice, Patryku i Kalince. Alicja ma plan - napisać i wyjechać. Nic już jej nie trzyma w Wałbrzychu, a rodzinny dom od lat stoi pusty, doglądany przez Pana Alberta, sąsiada zza płotu i przyjaciela rodziny. Alicja nazywa siebie niedobitkiem. Tylko ona została z rodziny... Dziewczyna w ogóle nie spodziewa się, że sprawa zaginięć okaże się skomplikowana i to w najbardziej niewiarygodny sposób. Do tego dochodzą zamieszki w centrum i samozwańczy prorok, który dzieli wałbrzyskie społeczeństwo i eskaluje konflikty. A wszystko to w cieniu Zamku Książ i tajemnicy pereł Księżnej Daisy, ostatniej Pani na zamku.

Oprócz zagadkowych zniknięć Joanna Bator porusza bardzo ważną kwestię związaną z przemocą domową w patologicznych rodzinach, ale też w tych "jak z obrazka". Jak wiele Alicja dowie się o swoim dzieciństwie musicie odkryć sami, bo cokolwiek zdradzę nakieruje Was na dobry trop podczas czytania. Ja nie domyśliłam się niczego i Wam życzę tego samego.

"Ciemno, prawie noc" to powieść całkiem odmienna od "Purezento", które czytałam niedawno i o którym pisałam tutaj. Spokój "Purezento" i wartka akcja "Ciemno,..." to przeciwieństwa sprawiające, że każda książka przyjemnie zaskakuje i daje nam inne, nowe doznania. Majstersztyk.

Za "Ciemno, prawie noc" Joanna Bator otrzymała Literacką Nagrodę Nike w 2013 roku, a powieść "Purezento" jest nominowana do Książki Roku 2017 w kategorii "Literatura piękna" na portalu lubimyczytac.pl.