Trauma recenzja

 Bohaterka, która pracuje za dwoje, nie jest szanowana przez męża, wciąż przerzucającego winę za swoje niepowodzenia z pracą na Meksykanów chętniej zatrudnianych za niższa stawkę. W pewnym sensie, jej drugie zajęcie, jako czyścicielki miejsc zbrodni jest odskocznią, ale też trudnym zajęciem, które nie pozostaje bez wpływu na jej życie. W pewnym momencie Bonnie spostrzega podczas doprowadzania do porządku kolejnego domu czarne gąsienice, nawet prosi o ich zbadanie etymologa, ale po tym spotkaniu nic w temacie się nie dzieje, bo opowieść wraca na tory rozgrywek domowych między małżonkami. Osobiste kłopoty Bonnie przytłaczają całą historię tworząc z "Traumy" melodramatyczny twór, w którym znów jakaś zona poświęca się na rzecz rodziny, a kolejny mąż jedynie wylewa swoje frustracje na współmałżonkę i ich dziecko.
 
 Według mnie, "Trauma" to nie horror. Nawet grozy tu tyle, co kot napłakał. Brak poprowadzenia akcji z nastawieniem na zaskakiwanie co kilka stron czytelnika. Dopiero koniec w pewnym stopniu wynagradza ciągnącą się monotonną część typowo obyczajowej lektury. Wszystko rozmywa się pod wpływem wprowadzania mało istotnych elementów oraz w oparciu o dialogi, które w same w sobie nie stanowią mocnej strony. Bywa, że są, jak wklejone do treści, bez głębszego przemyślenia ich sensu. Nie oddają emocji i pełni napięcia miedzy bohaterami. Poza mocnymi uniesieniami męża, ewidentnie wskazującymi na rozdrażnienie i skłonność do frustracji, trudno dopatrzeć się czegoś więcej. Szczególnie jeśli przypatrzeć się rozmowie z przyjaciółką, podczas której dochodzi do poważnego rozłamu i właściwie zerwania kontaktu. No własnie. Nawet gdy powtórnie przeczytałam ten fragment to nadal nie pomogło w zrozumieniu przebiegu spotkania. Wiemy,że chodzi o niechęć w stosunku do wykonywanego zajęcia przez bohaterkę i jej przyjaciółka ma niesmak, iż widzi wokół niej śmierć. To raczej kwestia wyobraźni, bo nie o uduchowione wizje szło. Jednak tak beznamiętnie skonstruowana jest ważna przecież dla bohaterki rozmowa, że trudno uwierzyć iż odbyła się na serio. Równie dobrze mogło by jej nie być. To samo odczucie ma sie względem legendy o wcieleniu azteckiej bogini. Niby stanowi motyw opowieści, a niewiele jest poświęcone jej analizie. Pojawia się bardziej na gruncie majaków bohaterki, gdzie podświadomość podsyła obrazy. Ale co jest prawdą, a co wyobrażeniem? trudno tu dokonać obiektywnej oceny.
 
 Dwa kolejne opowiadania, mimo iż krótkie, mają więcej treści w sobie i uważam, że bardziej odznaczają się charakterystycznymi elementami twórczości Mastertona. Jest dreszczyk emocji, popychający dalej i dalej, by przekonać się o nadchodzącym zakończeniu. Czuje się w pobliżu bohaterów zło i to, że zdarzy się coś nieodwracalnego jest namacalne.
 To co łączy "Traumę", "Bazgroły" i "Szamański kompas" to ciemna strona naszej osobowości, to co ujawnia się w gorszych momentach, to co może doprowadzić nawet do odebraniu komuś życia bez poczucia żalu za popełniony czyn.