Boski znak recenzja

Druga część przygód Adama Berga. Kolejne przygody mężczyzny który para się odnajdywaniem zaginionych artefaktów. Zawsze na zlecenie podejrzanych typów o niewiadomych na pierwszy rzut oka intencjach. Stawka nie toczy się o wielkie pieniądze ale o wynagrodzenie krzywd jakie otrzymała Polska. Przynajmniej tak się wydaje. Powieść w których zło dobrem zwyciężaj i coś tego typu... Pierwsza część tego cyklu nie specjalnie przypadła mi do gustu jednak lubię wiedzieć jak się kończą historie i losy głównych bohaterów. W tym przypadku był to duży błąd. Mam dowód na to, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Boski znak znudził mnie jednakowo jak Lista Lucyfera. Jest to kolejna książka, o której zapomnę po kilku dniach od przeczytania. Nie ma tu ani jednej sytuacji czy wydarzenia, które byłoby kreatywne czy nie pojawiło się już gdzieś wcześniej. Główny bohater niby duszą dziennikarz jest komandosem który jest niezniszczalny. Przetrwa wszystko. Porwania, zastraszania a nawet podtopienia. Takie z lekka mission impossible w jeszcze bardziej tandetnym wydaniu. Występują nawiązania do zdarzeń w kraju jak na przykład wypadku producenta na łódce na mazurach, które tak na prawdę nic nie wnoszą ale chyba ma w zamiarze nadawać polotu. Berg jest nijaki. Mężczyzna który moze odnaleźć ukryte wiekowe skarby nie potrafi znaleźć pracy. Wszyscy uważają go za pempek swiata, pomagają mu, bezinteresownie ratują a kobiety lgnął do niego jak muchy. Nawet postać drugoplanowa jest bardziej charyzmatyczna od niego. Domniemana dziewczyna Berga ma motywy postepowania i jest w pewien sposób tajemnicza. Z chęcią przeczytała bym książkę o jej historii. Ale to tylko jeden pozytywny akcent. Reszta to mdłe flaki z olejem przeplatane przydługimi opisami jaj Fabergé. Natłok zdarzeń historycznych powoduje zmęczenie i znacznie utrudnia czytania. Odbiera całą radość z obcowania z tą książką. Fabuła kończy się w taki sposób, że jest możliwość kontynuacji. W tym wypadku nie będę już masochistką i jej nie przeczytam. Nie polecam nikomu.