Ciche cuda recenzja




O Annie H. Niemczynow słyszałam od dłuższego czasu. Na blogach, kontach przewijały się zdjęcia jej książek, ale nie ciągnęło mnie szczególnie, by poznać ich treść. W międzyczasie wypożyczyłam z biblioteki „Należy do mnie” i wiecie co, tę książkę aż chciało się czytać. Ja, zakochana w kryminałach, zaintrygowałam się literaturą obyczajową spod pióra Anny. I wtedy wypatrzyłam „Ciche cuda". Kupiłam i czekały na swój czas.

Przez ostatnie dni dawkowałam sobie jej rozdziały. Bo choć jest lekka do czytania, to ma głęboką treść. W trakcie spisywałam do zeszytu cytaty, wracałam do poszczególnych fragmentów, notowałam inne tytuły, o których autorka wspominała, przeglądałam jej profil w internecie. Jednym słowem, chłonęłam całą sobą.

„Oddaję w Wasze ręce, moi wspaniali Czytelnicy, najbardziej intymną książkę, jaką dotychczas napisałam” - to zdanie umieszczone jest na ostatnich kartkach. Z jednej strony to oczywiste stwierdzenie, bowiem jest to powieść autobiograficzna, gdzie poznajemy fakty z życia autorki. Jednak sposób, w jaki Anna H. Niemczynow to opisała, porównałabym do takiej opowieści przy kawie. Gdzie siedzisz w jej towarzystwie, w przytulnym pomieszczeniu z kubkiem gorącego napoju, a Ania zaczyna mówić i całkowicie się przed tobą otwiera.

Poznajesz historię życia, spisaną w dwudziestu rozdziałach. Mimo trudnych tematów, takich jak: niełatwe dzieciństwo, skomplikowane relacje z najbliższymi, brak wsparcia, nieudane małżeństwo, samotne wychowywanie dziecka, zaburzenia odżywiania, stanu depresyjne, zwątpienia, droga do samoakceptacji itd. - wypływa z nich pozytywny przekaz. Anna mówi Ci, że zawsze możesz zacząć od nowa. Doświadczenia rozwijają Twoją mądrość życiową. To od Ciebie zależy, którą z dróg wybierzesz. Dostajesz nadzieję, że mimo obecnych trudności, później może być dobrze. Że nic nie trwa wiecznie, a zwłaszcza cierpienie. Przez życie trzeba jednak iść z odwagą, miłością i wiarą w drugiego człowieka. Z pokorą i szacunkiem, z umiejętnością wybaczania, bo ona jest początkiem do zmian.

Autorka otwarcie pisze, że mimo jej wizerunku, osoby zawsze uśmiechniętej, to, z czym się mierzyła i mierzy, już takie radosne nie jest. Dlatego uczula innych na to, by nie oceniać drugiego po pozorach, by podejść do świata, przedstawionego w social mediach z dystansem.

Anna H. Niemczynow jest osobą wierzącą i na kartkach tej książki w bardzo subtelny sposób wyraża swoją miłość i wdzięczność do Boga. On jest jej drogowskazem, podporą, energią, wsparciem — autorka pisze o tym otwarcie, ale nie stworzyła z tej książki powieści religijnej. Bóg, choć najważniejszy, jest na tych kartkach jednym z bohaterów. Tak to odebrałam.

Bardzo mnie urzekł sposób, w jaki autorka odnosi się do swoich czytelników. „Mój drogi przyjacielu, przyjaciółko...” - jest w tym tyle miłości, wdzięczności za obecność, szacunku. Przyznam się, że w trakcie czytania możesz poczuć się, jak ktoś wyjątkowy, a Ania pokazuje, że jest równa Tobie.

Podsumowując, „Ciche cuda” są piękne, kojące, pokrzepiające. Tak zwyczajnie, i tak wyjątkowe jednocześnie. Tutaj każdy znajdzie coś emocjonalnego dla siebie. Ja już wiem, że muszę zapoznać się z całą twórczością autorki. Te wszystkie powieści, o których wspomina w książce, bo wiem, że i tam wplotła osobiste wątki i przeżycia. Mam już nawet pewien plan, ale o tym później.