Chata recenzja

Na początku wydawała mi się nijaka. Ktoś mi ją polecił, zaczęła się bardzo pospolicie. Ale później okazało się, że to wyjątkowa, głęboka powieść. Jedna z tych, które warto przeczytać dwa razy. Albo trzy. Za każdym razem wyszukując w niej coś nowego. To nie fabuła jest tutaj ważna, a przesłanie, jakie ta książka za sobą niesie. Sam autor podkreślał, że książkę napisał dla swoich dzieci z myślą, że będzie ona metaforą domu, który buduje się na nieszczęściu. Takie nieszczęście spotkało autora w jego dzieciństwie, kiedy został brutalnie zgwałcony. Załamała się w nim wiara, zwątpił w istnienie Boga. „Chata” była dla niego oczyszczeniem. Znając fabułę książki, łatwo odnaleźć odniesienia do życia autora.

Głównym bohaterem książki jest Mackenzie, mężczyzna, który żyje spokojnie ze swoją rodziną do momentu, aż jego najmłodsza córka zostaje porwana. Mackenzie znajduje brutalne ślady wskazujące na jej morderstwo w drewnianej chacie w środku lasu. Po kilku latach mężczyzna zaczyna dostawać dziwne znaki, a wszystko zaczyna się od tajemniczego listu, jak się później okazuje, listu od Boga. Tak zaczyna się podróż bohatera, powrót do wiary. Dziś nazwalibyśmy taki weekend, jak bohater spędził w chacie, jako terapeutyczną sesję. Nie było jednak psychologa, był Bóg w postaci kobiety.

„Chata” to książka, obok której nie da się przejść obojętnie. Warto po przeczytaniu książki obejrzeć też film. W czasach, gdy wiara przeżywa prawdziwy kryzys, takie dzieła są nam potrzebne. "Chata" zmieniła moje wyobrażenie o Bogu, pozwoliła mi na nowo przemyśleć wiele spraw. To nie jest typowa książka, która kończy się happy-endem. To książka, która przypomina nam o tym, że Bóg pojawia się w naszym życiu, kiedy mu na to pozwolimy i kiedy się tego zupełnie nie spodziewamy.
Jednocześnie warto podkreślać, że "Chata" nie jest książką chrześcijańską, katolicką. Nie jest to książka religijna. Jest to powieść, którą każdy z nas może odnieść do swojego życia. Pozwala nam pamiętać o tym, że nic w życiu nie dzieje się przez przypadek, a Bóg nigdy nie zsyła na nas wyzwania, z którym nie jesteśmy w stanie sobie poradzić.