Opowieści celtyckie recenzja

Z książkami historycznymi u mnie różnie bywa. Jeżeli po nie sięgam to zwykle po czyjejś rekomendacji, bo ta tematyka nie jest mi szczególnie bliska. W przypadku „Opowieści celtyckich” zaintrygowały mnie zapowiedzi tej książki i postanowiłam po nią sięgnąć. I nie powiem – przeczytałam ją z dużą przyjemnością. Stanowiła ciekawą odskocznię od książek, które zwykle czytam.

Akcja powieści toczy się dwuwątkowo, część w starożytnym Rzymie, a druga część w celtyckim kraju Arwenów. Oba kraje żyją ze sobą w napiętych stosunkach. Rzymianie zdobywają kolejne krainy, jednak Celtowie robią wszystko, aby nie dopuścić do wojny, bo wówczas skazani byliby na porażkę.
W tym czasie, przywódcy Celtów rodzi się syn, Galvan, w którym druidzi widzą wybrańca bogów. Ma on poprowadzić Celtów do zwycięstwa, więc od najmłodszych lat jest uczony i szkolony przez druidów i kapłanki do tego celu. Tymczasem w Rzymie do władzy dochodzi Cezar, chłopiec biedny, jednak niezwykle zaradny, pomysłowy i odważny. Do celu podąża jak taran.
Galvan dorasta i staje przed poważnym wyborem pomiędzy swoim przeznaczeniem a zakazaną miłością do Uatah, córki wojowniczki Scatah.
W pewnym momencie życia losy Cezara i Galvana się splotą, a co z tego wyniknie? Przeczytajcie!

„Opowieści celtyckie” to barwna i ciekawa opowieść. Mamy tutaj zarówno tło historyczne, jak również intrygujący wątek miłosny. Choć mimo wielu wspomnień o wojnie brak tutaj walk, a opowieść aż się prosi o szczęk oręża.
Ciekawie zostało za to odmalowane ówczesne społeczeństwo, ich sposób życia oraz zwyczaje. Czytelnik ma wrażenie jakby przeniósł się w czasie i podążał śladami Galvana. Prosty i jasny język ułatwia czytanie.
Bardzo jestem ciekawa, co będzie się działo w dalszych tomach „Opowieści” .

Polecam tę książkę jako znakomitą odskocznię od rzeczywistości, nie tylko dla wielbicieli powieści historycznych :)