Cały jestem twój recenzja

"Nie boję się koni. Bardziej boję się ludzi. Są znacznie bardziej skomplikowani, podstępni i nieprzewidywalni."

To smutne, jednak nad wyraz prawdziwe słowa. Ze wszystkich stworzeń człowiek stanowi największe zagrożenie dla drugiego człowieka, bo choć jest istotą rozumną, to często poddaje się naturalnym instynktom, takim jak walka o terytorium i dominację, a swój rozum wykorzystuje do przebiegłych knowań. Zwierzęta, mimo, że nieprzewidywalne, bez powodu nie wyrządzą krzywdy człowiekowi.
Natomiast inny człowiek już niekoniecznie.

W sposób szczególny przekonuje się o tym Lilianna, bohaterka Cały jestem Twój Weroniki Tomali, albinoska, która od najmłodszych lat była obiektem kpin okolicznych dzieciaków. Choć niczym nie zawiniła, poza odstającym od powszechnie akceptowalnych norm wyglądem, na co przecież nie miała żadnego wpływu. Mimo upływu lat niechęć społeczeństwa względem niej się nie zmieniła.
Zmieniły się tylko epitety, jakimi obrzucali ją ludzie.

"W dzisiejszej cywilizacji każdy ceni sobie własne racje i przedkłada je nad słowa i zdanie innych. Słuchamy, krążąc myślami wokół własnych spraw."

Tak łatwo jest kogoś ocenić na podstawie pozorów. Ale czy zdajemy sobie sprawę jakie to może okazać się dla kogoś krzywdzące? Każde nieprzemyślane słowo może pozbawić drugiego człowieka wiary w siebie i własne możliwości. Trudno to potem odbudować, zwłaszcza, że ciężko jest dziś znaleźć słuchacza, który naprawdę by nam poświęcił swoją uwagę i potrafił wesprzeć choćby dobrym słowem.

Cały jestem Twój Weroniki Tomali to wyjątkowa powieść. Pod płaszczykiem przewidywalnego romansu kryje się głębsze przesłanie na temat akceptowania inności w społeczeństwie. A przecież inny wcale nie znaczy gorszy. To człowiek taki jak ja czy Ty, który przez swoją "przypadłość" dużo bardziej potrzebuje akceptacji i poczucia przynależności do grupy.

Cały jestem Twój to także książka o szukaniu swojego miejsca w życiu, o upartym dążeniu do celu mimo przeciwności losu. Lilianna nigdy nie miała łatwo, nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że los okrutnie z niej zadrwił. Mimo to kobieta walczy o swoje szczęście, o swój prywatny raj.

"Prawdziwy raj to nie miejsce. To ludzie. To relacja, która pozwala poczuć wyjątkowość chwil w zwykłym, szarym świecie, który dla innych może być pozbawiony kolorowych barw."

Życie nie rozpieszczało Lilianny, a mimo to, albo właśnie dzięki temu kobieta potrafiła stwierdzić co w życiu jest naprawdę ważne. Zdawała sobie sprawę, że szczęście bywa ulotne.

"Łapię chwile garściami, bo jak mało kto zdążyłam się przekonać o tym, że życie bywa bardzo kruche, a szczęście to tylko przejściowy stan."

Moja ocena 8/10.