Całując grzech recenzja

I oto kolejna część przygód Riley Jenson. Często możemy zaobserwować zjawisko "wypalania", czyli kiedy autor pisze na siłę kontynuację powieści. Czy tak jest w przypadku "Całując grzech"? Raczej nie.

Riley budzi się naga i cała we krwi w obcym miejscu. Nie pamięta ostatnich ośmiu dni. Nie wiem, gdzie jest, ale czuje, że musi uciekać. W czasie ucieczki poznaje Kade'a - seksownego zmiennokształtnego. Gdy już jest bliska oddania się w stan zapomnienia w jego ramionach, go akcji wkracza wampir, który już raz zawrócił jej w głowie. Nie tylko w życiu prywatnym dziewczyna ma kłopoty. Jej wyjątkowość powoduje, że zostaje wplątana w niebezpieczne śledztwo.

Nie będę ukrywać - ta część bardziej przypadła mi do gustu niż poprzednia. Ciężko mi stwierdzić, dlaczego. "Całując grzech" to powieść pełna akcji, zawiłych zagadek i sekretów, tak jak "Wschodzący księżyc". Bardzo prawdopodobne, że przyzwyczaiłam się do dziwacznych stworzeń i pogodziłam się z faktem, że nie ukrywają się wśród ludzi. Może dlatego, że dzieje się w przyszłości i w Australii, która jest od nas, europejczyków, odległa.

Riley ma co raz ciekawsze kłopoty i co raz innych sojuszników i wrogów. Ciężko się połapać, kto działa jej na szkodę, a kto chce pomóc. O jej względy zabiegają samiec alfa, koniokształtny i wampir. Ten ostatni wzbudza we mnie najcieplejsze uczucia z całej trójki. Może to dlatego, że poznaliśmy go już w pierwszej części.

Scen seksu jest jakby mniej, niż w "Wschodzącym księżycu". Nie wykluczam możliwości, że może przyzwyczaiłam się do nich, bo autorka nie przedstawia ich w sposób pornograficzny i obrzydliwy.

A jeśli już mowa o seksie, to warto wspomnieć o decyzji, jaką przyjdzie podjąć Riley. Nie ma czasu, a od tego zależy posiadanie przez nią kiedykolwiek potomstwa. Sprawa niby prosta, ale w skórze Riley wygląda ona znacznie inaczej, wręcz spędza sen z powiek.

W książce ciągle się coś dzieje. Nie ma chwili wytchnienia dla bohaterów. Akcja jest wartka i toczy się w zawrotnym tempie. Przygody bohaterów to jak szybka jazda bez trzymanki. W dodatku całkiem zabawna. Czytając drugą część zauważyłam, że bohaterowie mają poczucie humoru, a prowadzone przez nich śledztwo z ogólnego trybu widzenia wygląda.... dziwnie.

I świetne sceny walki. Czyta się je ciekawiej, niż ogląda pościgi z "Zabójczej broni" lub filmy z Brusem Lee.

Wiele osób zarzuci książce mało oryginalną okładkę, gdyż jest bardzo podobna do poprzedniej. Jednak jeśli weźmiemy pod uwagę, że okładki wszystkich części będą utrzymane w tym samym klimacie, to cała seria będzie się pięknie prezentować. Na końcu powieści znalazłam krótkie streszczenie następnej i powiem szczerze, że będę jej wyczekiwać z niecierpliwością.