Horyzont recenzja

Pan Małecki nie zaskoczył mnie tym razem aż tak bardzo, jak podczas lektury „Nikt nie idzie”. Wiedziałam już mniej więcej, czego oczekiwać. Nie zawiodłam się, ale też efekt zaskoczenia był dużo mniejszy.

„Horyzont” to opowieść o ludziach, pokiereszowanych przez życie i nie potrafiących się w tym życiu odnaleźć. O ludziach szukających odkupienia. Zuza i Maniek. On, żołnierz, który wrócił z Afganistanu, z miejsca, które go odmieniło. Ona odkryła sekrety swojej rodziny i to ją zniszczyło. Oboje nie potrafią sobie po tych przeżyciach poradzić. Starają się odnaleźć w tym nowym świecie, który wprawdzie się nie zmienił, ale dla nich wygląda zupełnie inaczej. Próbują z różnym skutkiem. Aż odnajdują siebie. Niby nic ich nie łączy, a łączy ich więcej, niż sami są w stanie przyznać.

Spodziewałam się dostać książkę trudną emocjonalnie i taką dostałam. Emocje wylewały się z każdej strony tej pozycji. Jednak, o ile w przypadku traumy weterana wojennego ten zalew emocjonalny był zupełnie zrozumiały, o tyle w przypadku Zuzy, wydał mi się nieco przesadzony. Jedno jest jednak pewne. O emocjach Pan Małecki potrafi pisać. Nawet, jeśli momentami wydają nam się sztucznie nadmuchane, docierają do czytelnika i robią z nim, co tylko zechcą.

Spodobał mi się w tej powieści wątek traktujący o przeżyciach wojennych. Razem z bohaterem, który poprzez pisanie powieści próbuje zmierzyć się ze swoimi demonami, staramy się zrozumieć, co doprowadziło go do tego momentu w życiu, w którym się znajduje. Im dalej, tym wątek ten staje się ciekawszy, a my chcemy wiedzieć więcej. I próbujemy zrozumieć, ale zrozumieć jest trudno. Znacznie mniej spodobał mi się wątek młodej kobiety i jej rodzinnych przeżyć. Nie uwierzyłam jej w stu procentach. Gdyby charakterystyka postaci była bardziej rozbudowana, może byłoby mi łatwiej zrozumieć jej postępowanie. Ale postacie nie zostały wykreowane tak dobrze, jak sobie tego życzyłam. Nie umiałam się z nimi utożsamić, nie potrafiłam współodczuwać.

„Horyzont” to powieść o poszukiwaniu, siebie, swojego miejsca na ziemi, innego człowieka. To powieść o ludziach skrzywdzonych i skrzywionych, nieprzystosowanych społecznie. I samotnych. Potrzebujących drugiej osoby i jednocześnie nie potrafiących się na nową relację otworzyć. Myślę, że warto przeczytać tę powieść. Bo chociaż, w moim odczuciu, nie jest to najlepsza książka autora, pozostawia w sercu ślad i zostaje w pamięci na dłużej.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.