Nazywam się Milion recenzja

Pewne książki nie zależnie od ilości stron tak bardzo porywają, że wystarczy jedno popołudnie lub jeden wieczór na to, by przeczytać (połknąć / pożreć) całość, zachłystując się fabułą. Młoda dziewczyna, Milion, walczy z amnezją i prosi naszego komisarza, Kirskiego, by mimo swoich zajęć i ścigania przestępców pomógł jej odnaleźć tożsamość. Co z tego wyniknie?

Temat dopalaczy nikomu zapewne nie jest obcy, mnie samej nie jednokrotnie w wiadomościach o uszy obił się ten temat. Kirski szuka Chemika, człowieka, który „żyje” właśnie z narkotyków, bo tym dla mnie są dopalacze. Zaś nasza „Milion” ma jedynie sny o pewnej dziewczynie, którą jakby się wydawało „kiedyś” znała. Cała książka ma dużo odnośników do zdarzeń, które oczywiście jesteśmy w stanie wyłapać od ręki jak na przykład powroty do czasów Solidarności. Dodatkowo poszukiwanie spersonalizowanych danych naszej bohaterki jest wątkiem, który chyba porywał mnie najbardziej, szczególnie, że autorka tak skonstruowała powieść, by jeden wątek wcale nie był tylko jedną odnogą tego co się dzieje w naszej historii. Język jakim posługuje się autorka jest przystępny, jednakże ja osobiście przykładałam się do lektury, by niczego nie pominąć, bo nie ma co kryć, że mamy tutaj ponad 500 stron. Faktycznie, chwilami miałam wrażenie, że pewne rzeczy pani Karina mogła pominąć, ale z drugiej strony innemu czytelnikowi mogło by to się spodobać. Tak czy siak myślę, że „Nazywam się Milion” jest warta tego, by się za nią złapać. Obyczajowo – kryminalna historia na pewno sprawni nie jednej osobie wiele radości.