Ostatnie tango recenzja

Piotr C. trafił na moją półkę z przypadku – prezent. Kompletnie nietrafiony. Jest mnóstwo tzw. bączków w tej książce, które albo wcale do siebie nie pasują wzajemnie, albo są wyssane z palca, że aż boli. Tło historii to banał poparty banałem. Stereotypowe obrazki na siłę analizowane, na maksa przerysowane, na potęgę do niczego. Autor wziął na tapetę wymarzony przez wielu high life. Dragi, wóda, seks i co krok jakaś wiązanka przekleństw. Piotr C. zechciał to wszystko sobie skrytykować, ale wyszła mu papka i bzdura, w którą nie da się uwierzyć. Po prostu disco polo, które chce być mądre, ale nie umie.

Jednak najbardziej niewiarygodny w tym wszystkim jest Drwalu, główny bohater. Strasznie prymitywnie skonstruowana postać. Obcowanie z nim podczas lektury jest niekomfortowe. Choć wyprowadzanie czytelnika poza jego strefę komfortu ma sens w literaturze, Ostatnie tango robi to w sposób niewłaściwy. Nie lubię Drwala i kompletnie mnie jego historia nie obchodzi. Nie jest on powodem, dla którego chcę czytać dalej i, szczerze mówiąc, skończyłam książkę, bo tak robię zawsze. Ale muszę przyznać, że byłam blisko od złamania tej zasady.

Styl powieści to równie słaby poziom co kreacja realiów. Podły język to norma wśród postaci. Literacko rzecz ujmując, Ostatnie tango toczy się na dość niskiej półce. Nie znalazłam ani jednego fragmentu, który jakoś by się wyróżniał. Nic, co by mogło wskazać, że za tajemniczym nazwiskiem Piotr C. stoi osoba mogąca faktycznie nazwać się pisarzem. No bo kim jest pisarz, jeśli nie człowiek sprawnie posługujący się słowem? Piotr C. raczej leci do przodu bez trzymanki i liczy, że docelowy odbiorca i tak nie będzie miał gustu, żeby zwrócić na to uwagę.

I to jest w sumie moje największe zastrzeżenie. Nie widzę tutaj chęci, aby Ostatnie tango mogło być czymś lepszym. To po prostu jedno wielkie machnięcie książki na skróty. Uderzenie w niskie instynkty, popularyzacja bezguścia i kiepska jakość bez oznak starania się o więcej. Towar z plastiku. Produkt bez smaku.