Niewidzialny recenzja

Na początku trudno było mi się odnaleźć. Nie potrafiłam zrozumieć bezimiennych bohaterów. Nie wiedziałam, czym był tajemniczy „wypadek”, o którym mówiono. Nie miałam pojęcia, dlaczego znajduję się w szpitalu i oczami wyobraźni spoglądam na chłopaka, którego co noc budzi strach. Byłam obserwatorem. Takim samym jak inni, którzy gromadzą się tam, gdzie coś się dzieje. Z tą różnicą, że ja chciałam wiedzieć i chciałam poczuć.

Chłopak zaczął opowiadać. Cofnęliśmy się w czasie…

Szkoła jak każda inna. Przerwy, podczas których korytarze wypełniają się gwarem rozmów, śmiechów i krzyków. Lekcje z ich tematami, zadaniami domowymi i sprawdzianami. Oceny, które dla niektórych nic nie znaczą, a dla drugich są najistotniejszą sprawą we wszechświecie. Grupki przyjaciół i znajomych tam i tu. On – ten, który nauczył się być niewidzialnym.

Eloy Moreno napisał historię, która nie pozwoliła mi przespać nocy. Coś wewnątrz mnie tak się wierciło, wierzgało, gramoliło, że nie byłam w stanie zasnąć. Mam podejrzenie, że był to jakiś rodzaj niecierpliwej złości i niemocy. Całą mnie wypełniała mieszanka przeróżnych uczuć. Powstała we mnie bomba emocjonalna, która po wybuchu skropliła się łzami na moich policzkach.

Tak, czytałam i płakałam. Już wiem, „że aby być potworem, nie trzeba wcale robić niczego wyjątkowego, czasem wystarczy nie robić absolutnie nic.” Ja właśnie chciałam zrobić to „coś”. Podnieść głos, rękę, zwrócić wzrok i nie bać się spojrzeć, podejść i wstrząsnąć, podejść i podać pomocną dłoń, wysłuchać lub przytulić. Z tym, że tutaj całą sytuację podano mi jak na tacy. A jak to jest w realnym świecie? Pewnie nie raz sama byłam potworem.
Nie mam niczego na swoje usprawiedliwienie. Nikt nie ma. Można jednak przeczytać „Niewidzialnego” i zacząć dostrzegać pewne rzeczy. Można się uwrażliwić i zacząć reagować.

Tak bardzo chciałabym zdradzić choć odrobinę z tego, co wydarzyło się na stronach tej powieści, ale nie mogę, żeby nie zaburzyć jej odbioru. Jeszcze ten jeden raz zamilknę. Cieszę się jednak, że autor tego nie zrobił i na dodatek sięgnął po ten rodzaj prozy, który ma w sobie coś z poezji.