Burza recenzja

Dałam się ponieść „ Burzy ”, choć się jej bałam.
Dałam się zabrać w przeszłość, gdzie nieprawdopodobną historię poznałam.
Dałam się grozą otoczyć i niepokój odczuwałam.

„ Burza ” była dla mnie ekstremalną podróżą do świata wyobraźni. Podróż łatwa to nie była. Fantastyka, horror, nieprawdopodobne zdarzenia - to nie moja bajka. Nie mój czytelniczy świat. Na szczęście zalążek kryminału jest tutaj obecny, więc coś mi bliskiego w tej historii przy mnie było.
Ale.
Ta książka była dobra. Dlaczego? Bo mnie zaskoczyła. Sprawiła, że wyjście z mojej strefy komfortu wcale nie było takie straszne. Poruszyła mnie nawet. Tak zwyczajnie.
Nie byłabym sobą, gdybym nie doszukiwała się w książce emocji ważnych dla mnie, nawet pomiędzy wierszami, nawet w tym niecodziennym połączeniu gatunków.

Znalazłam w niej cierpienie dziecka, które woła o pomoc.
Znalazłam w niej obraz człowieka obdarzonego niezwykłym darem cofania się w przeszłość, żyjącego w ciągłej ucieczce, jak się okaże, przed samym sobą.
Znalazłam dwójkę ludzi, którzy walczyli o swoje uczucie, walczyli zaciekle o swoje życie. Ze strażnikami czasu pozbawionymi twarz, z potworami, bestiami.
Opisy tych walk co prawda były bardzo emocjonujące, ale czasami przytłaczające. Jakby odbierały mi energię do czytania.

Nie mniej jednak ta przygoda moją duszę czytelniczą wypełniła niesamowitymi wrażeniami. Równolegle światy, fizyka kwantowa, osoby obdarzone darami, których nie sposób wyjaśnić i pojąć ludzkim umysłem, gdzieś pomiędzy kryminalna historia. W tej książce nie jest oczywiste nic. I to jest też plus tej historii, że każdy może na swój sposób ją odczytać i zabrać z niej to, co chce.

„ Burza ” to niepokojący klimat. Groza, która trzyma w napięciu, a niekiedy budzi niepokój i lęk. To wejście w zupełnie inny czytelniczy świat, który do tej pory znałam.
Tę historię kończyłam czytać z poczuciem satysfakcji i dumy z siebie. Z tego, że się odważyłam i otworzyłam umysł na inny gatunek. Przeżyłam dzięki temu emocje, których nie da się opisać. Świetna odskocznia.